Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Síða 17

NÝjAft KVÖLDVÓKUR.
47
»t*akka yður fyrir!« sagði hún vinalega.
»Mjer má þó á sama slanda, hvenær nana ber
að, ef jeg aðeins er við henni buin.«
Hún veifaði hendinni til okkar, þegar við
fórum. Við gengum í hægðum okkar um
stund og yrti hvorugt á annað, en loks rauf
Síbyl þögnina.
»Jeg skil það vel, að menn geta hatað Mavis
Clare,* sagði hún. »Jeg er hrædd um, að
jeg sje farin að hata hana sjálf.*
Jeg staðnæmdist og horfði undrandi á hana.
»Ert þú farin að hata hana — þú — og
hvers vegna?*
»Ertu þá svo blindaður, að þú getir ekki
skilið það?* svaraði hún og brosti alúðlega,
eins og jeg kannaðist vel við. »Vegna þess,
að hún er farsæl! Vegna þess, að ekkert er
hægt að setja út á líferni hennar, og vegna
þess, að hún dirfist að vera ánægð! Mann
langar blátt áfram til að gera hana ófarsæla!
En hvernig þá? — — Hún trúir á guð og
finst alt gott og rjett, sem hann gerir. Og
jeg held, að með slíkri trú gæti hún gert sig
ánægða með að hýrast á einhverju kvisther-
bergi og vinna sjer aðeins fáeina aura inn á
dag. Jeg skil nú, hvernig hún hefir náð hylli
lesendanna. Pað er vegna þeirrar óbifandi trúar,
sem hún sjálf hefir á þeirri lífsskoðun, sem
hún reynir að innræta öðrum. Hvað er hægt
að gera henni? Ekki neitt! En jeg skil vel,
hvers vegna ritdómendurnir hafa ánægju af að
húðfletta hana og ef jeg væri ritdómari og
þætti gott »sjúss« og væri vitlaus eftir leikhús-
stelpum, þá myndi jeg hafa sömu ánægjuna
af því, af því að hún er svo ólík öllum öðr-
um konum.*
»Þú ert næsta undarlegur kvenmaður, Síbyl!«
sagði jeg gremjulega. »Pú dáist að bókum
ungfrú Clare, þú hefir dáðst að þeim alla tíð
og þú hefir mælst til vináttu við hana, en f
sömu andránni kannastu við, að þú vildir gjarna
óvirða hana og gera hana ófarsæla! Sannarlega
skil jeg þig ekki.*
»Nei, auðvitað ekki,« svaraði hún rólega og
horfði kynlega á mig. Við staðnæmdumst
snöggvast undir kastaníutrje áður en við geng-
um inn á landareign okkar. »Jeg hefi aldrei
haldið, að þú gerðir það, en jég er ólík vana-
legri »femina incomprise* (misskilin kona) að
því leyti, að jeg hefi ekki álasað jDjer, þó að
þig skorti skilninginn. Jeg hefi lengi mátt
stríða við að skilja mig sjálf og ennþá er jeg
ekki viss um, hvort jeg hefi mælt og metið
rjettilega djúp og yfirborð eðlis míns. En
hvað Mavis Clare snertir — geturðu þá ekki
hugsað þjer, að hið illa geti hatað hið góða?
Að drykkjurúturinn geti hatað bindindismann-
inn? Að hin bersynduga kona geti hatað sak-
lausa meyjuna? Og að jeg, sem lít á lífið
eins og jeg geri og finst það vera viðbjóðs-
legt 3Ö ýmsu leyti, sem tortryggi heiftarlega
karla jafnt sem konur, sem ekki á neina trú á
guð — að jeg geti hatað, já, hatað* — hún
greip laufhrúgu í lófa s'nn og kastaði henni
fyrir fætur sjer — »en þessi kona, sem finst
lífið svo dásamlegt, sem trúir á guð, sem eng-
an þátt tekur í hjegóma og fánýti samkvæmis-
ins og með góðu geði nýtur góðs af óskertu
mannorði sfnu og aðdáun fjöldans — já, það
væri sannarlega mikið tij þess vinnandi, að geta
gert slíka konu ófarsæla — bara í eitt skifti!
En það er óhugsandi með slíka konu sem
hana.«
Hún sneri sjer undan og gekk hægt áfram
og jeg á eftir heuni, hryggur í huga.
»Pú ættir að segja henni til, ef þú vilt
ekki gerast vinkona hennar,* sagði jeg. »Pú
heyrðir, hvernig henni fórust orð um óeinlæga
vináttu.*
»Já, jeg heyrði það,« svaraði hún afundinn.
»Hún er kæn kona, Geoffrey, og þú mátt reiða
þig á, að henni tekst að þekkja minn innri
mann, án þess að jeg þurfi að benda henni á
hann.c
Jeg horfði á hana um leið og hún sagði
þetta. Hin mikla fegurð hennar var næstum
orðið mjer mesta kvalræði og sagði jeg þá í
einhverri örvæntingu:
»Æ, Síbyl, Síbyl! Hvers vegna ertu orðin
svona?«