Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Qupperneq 19

NJÝAR KVÖLDVÖKUR.
40
mjer var kunnugt um ólifnað konu niinnar.
Raunar virti jeg hana minna en Hundiyrkinn
virðir kvennabúrsdrósir sínar, en mjer var, eins
og honum ánægja af því, að eiga fegurð hennar
og Ijet mjer nægja þessa tilfinningu og þá
dýrslegu ástríðu, sem henni fylgdi. Jeg ímynd-
aði mjer, að ekkerí gæti höggvið skarð í auð-
legð rnína, nema þá eitthvað voðalegt óhapp,
sem snerti alt landið og þessvegna væri mjer
engin þörf á að læra neitt nytsamlegt, en gæti
bara »jetið, drukkið og verið glaður® e:ns og
Salómon segir. Allur andlegur kjarkur minn
var lamaður og mjer kom nú aldrei til hugar
að grípa til pennans og reyna enn á ný að
afla mjer frægðar og frama, Jeg eyddi deg-
inum í að gefa þjónunum fyrirskipanir og
kúga garðyrkjumennina og hestasveinana . og
setti þá upp ógnarlegan velvildar- og um-
burðarlyndissvip. Jeg vissi vel hvernig fram-
koma mín álti að veia, því að það var ekki
ófyrirsynju, að jeg hafði sett mig inn í lifnað-
arháttu heldra fólksins. Jeg vissi að auðmann-
inum finst bann aldrei vera betri eða göfugri,
en þegar hann spyrst fyrir um, hvernig konu
ökumannsins líði og sendir henni fáein pund
handa reifastranganum. Sú hálofaða »hjarta-
gæska og götuglyndi*, sem margir miljónarar
sýna af sjer, er vanalega aðeins innifalin í þess
háltar greiðasemi og þegar jeg var að ráfa um
skemtigarðinn og mætti krakka dyravarðarins
og gaf honum skildinga, þá fanst mjer alt að
því, að jeg verðskuldaði hásæti í himnaríki
við hlið hins Almátka — svo óx mjer góð-
gerðasemi mín í augum. Sibyl tamdi sjer
aldrei slíka góðgerðasemi og gerði ekkert fyrir
fátæka nágranna okkar. Sóknarpresturinn var
svo slysrnn að komast svo að orði einhvern
daginn, »að raunar voru engin stórbágindi í
sókn sinni — svo væri örlæti og umhyggju-
semi ungftú Clare fyrir að þakka.« En upp
frá þeim degi bauð Sibyl honum ekki framar
liðsinni sitt. Hún kom endrum og sinnum að
»Liljustöðum<r, og sat þar stundarkorn hjá
hinni farsælu og iðjusömu húsmóður og endr-
um og sinnum kom hin fagra skáldkona til
miðdegisverðar hjá okkur eða fjekk te á gras-
flötmni í forsælu trjánna, en jafnvel þó að jeg
væri orðinn þessi dæmalausi sjálfbyrgingur, þá
sá jeg samt, að Mavis var eitthvað utan við
sig í þessum heimsóknum. Auðvitað var hún
síglöð og kát, en samt sem áður tók jeg
stundum eftir því, að það var eitthvað þvingað
við hana og svipur hennar varð oft angistar-
legur og undrandi, ef hún horfði til Iengdar
á fegurð og tignarsvip konu minnar. En jeg
gerði ekkert úr þessum smámunum. Allur
hugur minn var við það, að njóta sem mest
og best líkamlegs næðis og makræðis, án þess
að kæra mig um eða hugsa útí það, hverjar
afleiðingar þessi fádæma sjálfselska gæti haft í
framtíðinni. Jeg komst að þeirri niðurstöðu,
að besta ráðið til þess að halda matarlyst minni
og heilbrigði væri það, að vera algerlega sam-
viskulaus, hjartalaus og tilfinningalaus. Það
væri ekki annað en tímaeyðsla og fyrirhöfn,
sem færi alveg með meltinguna, að ráfa um
og vera að veita fyrir sjer bágindum annara
eða að gera nokkur góðverk í þessari veröld,
og jeg sá, að engin miljónari, já, ekki einu
sinni neinn sæmilega efnaður maður, vildi eiga
það á hættu, að spilla meltingunni með því,
að likna sjer yíir einlivern húsganginn. Jeg
tók mjer til eftirbreytni þá menn, sem jeg hafði
oftast sjeð í samkvæmislífinu, og bar sjerstaka
umhyggju fyrir meltingu minni. Jeg var mjög
vandlátur með það, hversu maturinn væri tii-
búinn og reiddur fram, og sömuleiðis með
það, hvernig kona mín væri búin yfir borðum,
því að mjer þótti fremd í því, að hún væri
svo prýðilega og ríkmannlega búin, sem framast
var unt, enda duttu mjer aldrei þessi orð í hug:
»Af þeim, sem mikið er gefið, verður mikils
krafist,« — já, jeg get varla sagt, að jeg hefði
nokkurn tíma heyrt þau. Nýja testamentið var
sú bók, sem mjer var allra bóka ókunnust.
Og meðan jeg þaggaði þannig niður rödd
samviskunnar, þessa rödd, sem ávalt var að
reyna að vekja mig til göfugra lífernis — á
meðan söfnuðust óveðursskýin yfir höfði mjer,
reiðubúin að steypa yfir mig ógæfuhríðinni
7