Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Page 23

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
53
Pjetur Simple.
Eftir kaptein Marryat.
(Framh)’
Báturinn var mannaður og foringjaefni einu
gefin skipun um að stýra förinni. En þá mint-
ist næstráðandi þess, að síðast er piltur þessi
var sendur í land, hafði hann mist frá sjer
helming bátshafnarinnar; þótti næstráðenda því
viðsjárvert að láta hann fara aðra för slíka,
en kailaði á mig:
»Heyrið mjer, herra Simple. Jeg verð að
láta yður stýra þessum bát. Gætið þess nú
vel, að enginn bátverja sleppi frá yður, og
komið afiur með liðþjáifann, sem er í landi
að leita þeirra, sém ekki eru enn komnir til
skips, eftir landgönguleyfið.*
Jafnvel þótt jeg væri upp með mjer yfir
slíku trausti, var mjer þó ekki um, að fara slíka
för, skrýddur rnínum bestu einkennisklæðum,
og ætlaði því að skreppa niður í klefa minn
og hafa fataskifti, en þá sá jeg, að foringinn
og ræðararnir voru komnir ofan í bátinn, svo að
mjer þótti ekki sæma, að láta bíða eftir mjer,
en fór eins og jeg stóð og lagði af stað. Auk
þeirra, er jeg áður nefndi, voru allir brytar
skipsins með, svo að báturinn var fullsetinn.
Það var snarpur útsunnankaldi og talsvert úfinn
sjór, þó að minna bæri á því en elia, af því að
hásjávað var. Við settum upp segl og bátur-
inn flutti kerlingar, borinn af straum og vindi,
og eftir 15 mínútur vorum við komnir þar að
landi, er foringinn óskaði. Pað var alt þakið
bátum við lendinguna, og gekk það ekki orða-
UhsI, að komast gegnum þvöguna; enda var
það atfylgi og dugnaði stafnbúa okkar að þakka^
að það tókst, því að þeir hruðu oss hlýfð-
arlaust leið með stjökum sínutn upp að vör-
inni. Foringinn og brytarnir hjeldu nú leiðar
sinnar á land upp, en jeg varð einn eftir í
bátnum til að gæta bátshafnarinnar.
Ekki leið á löngu áður en arinar stafnbúinn
kvað konu sína verq uppi á hafnarhlaðinu með
hrein næiföl handa sjer, og bað Ieyfis að fá
að sækja þau. Rví þverneitaði jeg, og kvað
hana sjálfa geta komið bögglinum niður í
bátinn.
»Hvað eruð þjer að segja, herra Simple?*
kallaði konan. »Ekki vantar kurteisina, að
ætlast til þess, að jeg ösli gegnum allan óþverr-
ann í fjörunni, úldna hundaskrokka, kálhöfuð
og þorskhausa, á spánýjum skóm og hreinum
sokkum.*
Jeg leit til hennar og sá, að hún hafði rjett
að mæla, og ekki hafði hún ýkt um óþverrann
í fjörunni, svo að jeg ljet að bón þeirra.
Stafnbúinn sveiflaði sjer í land á stjaka sínum,
sem hann svo skaut aftur út til bátsins, og
gekk upp til konu sinnar, en jeg hafði góðar
gætur á þeim.
»Leyfið mjer nú, herra minn,« sagði einn
ræðarinn, »að tala nokkur orð við konuna mína,
sem kemur þarna.« Jeg leit við og þverneit-
aði þessari beiðni, en hann bað og bað, en
jeg var jafnfastur fyrir. En er jeg leit víð
aftur, til að gá að stafnbúa mínum, var hann
og kona hans horfin.
»Petta vissi jeg,« sagði jeg við vara-bátstjór-
ann. »Lítið nú á! Nú er Hickmann horfinn.*
»Hann hefir bara skroppið til að drekka eitt
glas að skilnaði með konu sinni, hann kemur
strax aftur.«
»Getur verið, en hræddur er jeg um að það
verði samt ekki.«
Jeg þverneitaði nú öllum um landgönguleyfi,
en leyfði í þess stað, að færa mætti þeim, er
það vildu, öl niður í bátinn. Skömmu síðar
kom bryti undirforingjanna með stóra körfu
fulla af fínu brauði. Átti hann að skila til mín
frá foringjanum, að hann bæði að senda sjer
tvo menn, til að bera vistir niður lil bátsins.
Og eins og gcfur að skilja, sendi jeg honum