Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Qupperneq 25

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
55
ert. Rú skalt verða kærður fyllirúturinn þinn,
þegar til skips kemur.«
»Hvernig í fjandanum á jeg að róa, vel-
borni herra, þegar þrælbeinið liann Jones Iem-
ur árarhlunnunum í hrygginn á injer við hvert
árartog! Hann bleytir ekki einu sinni árar-
blaðið.«
»Rað er haugalygi úr þjer,« hrópaði Jones.
»Jeg ræ aleinn á bakborða.«
»Hann damlar bara árinni í loftinu og læst
róa, velborni heira.«
»KalIarðu þetta að damla bara í loftínu?«
spurði nú einn, því að nú braut inn yfir alla
bátshliðina og hálífylti bátinn og bleytti okkur
alla inn að skinni.
»Sjáið þjer nú, velborni herra, hvort jeg ræ
ekki ?« sagði Sullivan.
»Ætli við fljótum fram hjá hafnargarðsend-
anum, Swinburne?* spurði jeg bítstjórann.
»Já, vel það,« svaraði hann. »Pað er ekki
nærri hálffallið út, og því fyr sem við kom-
umst til sk ps, því betra.«
Nú vorum við komnir fram hjá enda 'nafn-
aigarðsins. Var þar þá kominn stórsjór, svo
að jeg hjelt þá og þegar að sökkva mundi
bátnum. Hann var hálfur af austri, svo að jeg
neyddist til að láta tvo hásetana, þá er oftast
reru, leggja inn árar og ausa.
»Á jeg ekki, velborni herra, að leysa vesl-
ings endurnar og gæsirnar, svo að þær drukni
nú ekki í báinum,« sagði Sullivan og hvíldist
fram á árina.
»Nei! Hreintekki! Róðu, róðu! Nú liggur á!«
Nýbakað brauð flaut i austrinum, og pappírs-
pokarnir með sykri, pipar, salti og þessháttar,
voru orðnir rennblautir og grotnuðu utan af
innihaldinu. Einu sinni kom á okkur brotsjór,
sem kastaði bryta kapteinsins, sem hafði tylt
sjer á borðstokkinn, niður í potta og eggjakösina,
og við það mátli segja, að skemdimar væri
fullkomnaðar. Enn þvoði yfir bátinn allstórum
skvettum, sem kórónuðu eyðilegginguna. Bryti
foringjanna, sem mestallur varningurinn til-
heyrði, var ekki mönnuin sinnandi yfir öllu
þessu tjóni og ósköpum.
Eftir rúman stundarfjórðung vorum viðþvísein
næst komnir á hlið við freigátuna, en af því
að sjóarnir voru hjer krappir, hrakti okkur aft-
ur fyrir skipið. Rað var fleygt til okkar kaðli
með dufli á endanutn frá skipinu og vorum
við þannig dregnir upp að skipshliðinni. Stakk
þá báturiun stefninu undir og blotnaði þá á
okkur hver tuska, sem enn var þur. Jeg kleif
upp kaðalsíigann og stóð þá næstráðandi þar
á þilfarinu, og var í illu skapi yfir klaufaskapn-
um í mjer að leggja bátnum að skipinu.
»Jeg hefði þó haldið, að þjer væruð búinn
að læra að leggja bát að skípshlið, herra
Simp!e.«
»Rað þykist jeg líka kunna, herra ininn,«
svaraði jeg. En báturinn var hálffullur af austri
og hásetarnir reru illa.«
»Hve marga hefir liðþjálfinn komið með af
týndu hásetunum?«
»Rrjá, herra minn,« svaraði jeg hríðskjálfandi
og gramur yfir því að hafa stórskemt bestu
einkennisfötin mín.
»Koinið þjer með alla yðar menn?«
»Nei; tveir hásetar urðu eftir í landi;
þeir — — —«
»Ekki e'tt orð meira, herra Simple! Upp í
reiða með yður á stundinni! Og híinið þar
þangað til jeg kalla yður niður. Væri ekki
orðið svona áliðið dags, hefði jeg sent yður
aftur í land og ekki látið yður stíga fæti á skips-
fjöl, fyr en þjer kæmuð með hina týndu háseta.
Upp með yður, herra minn! á sv;pstundu.«
Ekki þorði jeg að mögla minstu viturid, nje
skýra nánar frá ástæðum, en ldeif upp í reið-
ann. Rað var kalt í veðri, stinningskaldi og
úlsunnan-hellidembui; og var holdvotur og
fanst mjer sem næðingurinn nísti mig í gegn
og nú vai komið myrkur. Jeg komst upp á
siglupallinn og settist þar; var jeg rnjer þess
meðvitandi, að nú hefði mjer verið gert rangt
til og jeg hefði gert skyldu mína eftir bestu
getu.
Næstráðandi var enn þá úfinn í skapi, »Hvaða
hásetar urðu eftir í landi?« spurði hann Swin-
burne, varabátstjóra, er hann kom á þiljur upp.