Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Side 29

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
59
Vestur-Indía. Við komum við á Madeira til
að fá þar vínforða handa skipshöfninni, en þar
eð viðdvölin þar var stutt, fengum við ekki
landgönguleyfi. En beíur hefði farið að þang-
að hefðum við aldrei komið. Kapteinninn var
boðinn í miðdagsveislu hjá ræðismanni vorum
á eyjunni, en daginn eftir veiktist hann á und-
ariegan hátt. Og eft'r öllum sjúkdómseinkenn-
unum að dæma, hjelt læknirinn, að eitthvað
af matnum hefði verið eitrað sakir þess, að
hann hefði soðinn verið í illa tinuðum eirkatli.
Við vorum allir hugsjúkir um heilsufar kapt-
einsins og óskuðum þess af heilum hug, að
honum mælti sem skjótast batna. En það leit
ekki út fyrir, að svo mundi verða. Sjúkleiki
hans ágerðist dag frá degi og varð æ ískyggi-
legri. Loks kom þar, að hann mátti enga fóta-
vist hafa lengur. Þessi atburður ásamt rneð-
vitundinni um það, að við værum á leið til
landa, þar sem loffslag væri óheilnæmt, gerði
okkur alla dapra í bragði og þögla. Og þrátt
fyrir það, þótt hið dausandi leiði staðvind-
anna bæri oss svifljett yfir himinblátt úthafið,
og þrátt fyrir óslítandi sól og sumarblíðu, og
öll náttúrari virtist brosa við, var þó meðvit-
undin um hinn hættulega sjúkdóm kapteinsins
eins og hemill á alla glaðværð. Allir gerðu
sjer að skyldu að læðast eftir þilfarinu og tala
saman í sem lægstum róm til þess að raska
ekki að óþörfu ró hins þjáða foringja. Allir
biðum við með óþreyju á hverjum morgni
eftir skýrslu læknisins, og svo mátti heita, að
eigi væri um annað rætt en hið óheilnæma
loftslag og hina ægilegu gallköldu, dauðann og
krakagerðin, er okkur ef til vill yrði holað nið-
ur í. Sakir þess, að Swinburne varabátstjóri
var í sömu vökudeild og jeg, en hann hafði
°ft verið í förum til Vestur-Indía, spurðist jeg
ítarlega fyrir hjá honum um alt um þennan
stað, er jeg þóttist þurfa að vita.
Það var sýnilegt, að sá gamli húðarselur
hafði undirniðri mestu ánægju af að skjóta mjer
sem mestum skelk í bringu.
•f’jer spyrjið svo margs í senn, herra Simple,*
mælti hantj eitt sinn, er jeg var að leita frjetta
hjá honum. — Hann stóð við áltavitann og
gætti þess, að stýrisvörður Ijeti eigi geiga frá
rjettri stefnu. — »Rjer ættuð ekki að vera
svona áfjáður í að vita um hluti, er gera yður
órótt í skapi. — Stýrið — kyrt! rjett sem
horfii! En hvað Gula Jakob áhrærir — en
það köllum við sjómenn gallkölduna — þá
er ekki því að leyna, að hann er mesta bölvuð
meinvættur. Pað er ekki fyrir að synja, þótt
þjer sjeuð gallhraustur að morgni, að þjer
liggið steindauður eins og söltuð síld að kvöldi.
Fyrst kennið þjer ofurlítils höfuðverkjar, og þjer
farið til læknisins. Hann heggur í yður bíld-
inum og lætur yður blæða eins og sláturgrís,
þá missið þjer vitið og loks kemur kolgræn
gallspýja — búið! Og þjer eruð dauður.
Svo taka landkrabbarnir við skrokknum, naga
holdið af beinunum, svo að þau liggja eftir
skjallahvít eins og rostungstennur, En eitt
verður þó að segja Gula-Jakob til málsbóta
— þrátl fyrir alt: Rjer deyið teinbeinn eins
og aðalsmaður, en ekki í einum kút eins og
hvítfiskurinn, sem dorgaður er upp um ísvak-
imar á St. Laurentsfljótinu — með hnjen upp
við nasirnar eða tærnar uppundir holhönduin,
eins og stundum á sjer stað í þessum útlendu
plágum. Nei, þráðbeinn liggið þjer — tein-
rjettur eins og aðatsmaður. En ekki verður
því þó neitað, að Guli-Jakob sje dálítið ill-
gjarn. Rað var reglulega falleg skipshöfnin á
»Eurydice« — til stjór betur! Hvað er þetta
maður! Pjer eruð kominn hálft strik frá rjettri
stefnu. — Við vörpuðum akkerum í Port
Royal og bjuggumst við engu góðu, því að
þrjátíu og átta mannætuhávar fylgdu skipinu
inn á höfnina, og syntu í kringum það nótt
og nýtan dag. Jeg var að gefa þeim gætur á
næturvökunni, og sá maurildisrákirnar, er hvassir
bakuggarnir klufu vatnssskorpuna, og nóttina
eftir sá jeg þá vera að snuðra undir skutslakk-
anum. ^Heyrið þjer!« kallaði jeg til vökulið-
ans á afturþiljunum. >Pað lítur út fyrir 3Ö
þeir sjeu ráðnir hjá Gula-Jakob, þessir piltar
hjerna.« Og einmitt, er jeg nefndi nafnið Guli-
Jakob, tóku þeir allir slíkt skaðræðis-viðbragð,
8*