Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Qupperneq 34

64
NÝJÁR kvöldvökur
Ávarp til vorsins.
Skrítlur.
Komdu, komdu, væna vor,
vektu líf og yndi.
Kystu freðin klaka-spor
köldum burt af tindi.
Legðu hólinn kinn við kinn,
komdu við í dalnum,
par sem litli lækurinn,
liggur enn í valnum.
Ef þú til hans brosir blítt,
blóðið hlýnar kalda.
Ei inun honum alveg nýtt,
atlot blíð að gjalda.
Þaðan skamt er lílil Iág;
Ieiddu að jrví gætur.
Þar sem forðum fjóla smá,
festi veikar rætur.
Þar er alt svo undur snautt,
orpið snjó og klaka.
Litla sætið alveg autt;
engar fjólur vaka.
Steina milli lágt i laut,
liggur burkni freðinn.
Leys þú hann frá þeirri þraut,
þýddu mosabeðinn.
Sendu frá þjer skúra ský,
skafla tak til fanga.
Færðu rósir fagrar í,
föla hlíðarvanga.
Áin fram á björguin brýst;
beljar þungt og stynur.
Kveinið það i kæti snýst,
komir þú sem vinur.
Alt, sem þráir yl og Ijós,
elskar komu þína.
Láttu jafnt til Iands og sjós,
lifsþrótt endurskina.
Dýrólína Jónsdóttir.
H j ó 1 h e s t a k a u p m a ð u r i n n: „Svona hjól-
hest ættir þú að fá þjer.“
Maðs Ólsen: „Hvað kostar hann?“
Kaupmaðurinnn: „200 krónur."
Maðs Ólsen: „Fyrir það gæti jeg keypt
mjer heila kú.“
Kaupmaðurinn: „Já, en hugsaðu þjer hvað
fólk myndi hlægja, ef að það sæi þig koma ríð-
andi á kú.“
Maðs Ólsen: „En ætli það verði nokkuð
minni hlátur, ef fólk sæi mig vera að reyna að
mjólka hjólhest."
Karen gamla hafði nýlega verið lögð á sjúkra-
hús, til uppskurðar við magameini. „Æ, vill nú
ekki blessaður læknirinn skera mig upp núna
undireins," sagði hún strax fyrsta daginn.
„Nei, við skulum nú fyrst sjá hvað setur, kona
góð,“ sagði yfirlæknirinn.
„Ó, herra prófessor, jeg vildi endilega Iáta ljúka
því af núna undireins, því sjáið þjer til, nú hefir
maðurinn minn keyrt mig hingað til bæjarins í dag,
og þess vegna væri það þægilegast Ifyrir hann, að
hann gæti tekið Iíkið með sjer heim á morgun,
annars verður hann að fara aðra ferð eftir eina
tvo daga.“
Norskur ameríkani hafði komið heim til gamalla
átthaga. í járnbrautarvagninum hitti hann bónda
nokkurn, og fór að grobba við hann af Iækni,
sem þeir hefðu í Ameríku. Meðal annars hefði
hann einu sinni tekið heila úr manni og raiinsakað
hann, og sett hann siðan inn aftur, og heilinn
hefði starfað sem áður.
„Það var mikið og laglega gert,“ sagði bóndi.
En í þorpinu þar sem jeg á heima, er lika Iæknir,
sem er heldur enginn klaufi. liann skar einu
sinni bæði eyrun af manni og færði þau tveimur
tommum aftar á höfuðið, og maðurinn heyrði jafn-
vel og áður.“
„Já, það var skratti lagtega gert,“ sagði norski
ameríkaninn. „En segðu mjer, hvers vegna gerði
hann það?“
„Já, það skal jeg segja þjer,“ sagði bóndinn.
, „Hann gerði það til þess að fá meira pláss fyrir
kjaftinn, því að maðurinn var nefnilega norskur
ameríkani.