Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Síða 17

NYJAR KVÖLDVÖKUR.
79
þess að það yrði uppvíst. Ef til vill hafa
þær laumast inn, sem lítilfjörleg sníkjudýr
og vaxið svo og dafnað á kostnað mann-
anna. Nú drotna þær yfir jörðunni. Pær
eru svo voldugar, að þær fara nú ekki í
launkofa með áform sitt. Öll ungmenni
jarðarinnar reka þær í blóðugt stríð og
myrða þau þar. Jeg hygg, að ekki svo
mikið sem tveir þeirra manna, sem hugsa
nú ekki um annað en að ræna og rnyrða,
vilji í raun og veru vinna öðrum mein.
En óvættirnar drotna yfir þeim og þeir reka
upp hróp. Aðeins ógæfan æpir hærra. En
hvað verður um óvættirnar, þegar líkamirnir,
sem þær hafa haft yfir að ráða, eru fallnir
og engir eru til, sem hægt er að myrða?
Veslast þær upp eins og býin, þegar þau
hafa stungið, eða hreiðra þær sig í sálum
uppvaxandi æskumanna og bíða þess, að
þeir verði hæfir til illverkanna?
25. mars.
Jeg er kominn á þá skoðun, að óvætt-
irnar hafi tekið árið, sem hvarf mjer. Þær
hafa ráðist á mig, er jeg var úrvinda af
harmi. Pær hafa skotið hnífnum í hönd
mjer og mundu hafa gert mig að morð-
ingja, ef konan mín hefði ekki þrifið hníf-
inn af mjer. Síðan hafa þær eyðilagt em-
bættisskjölin til þess að steypa mjer í glöt-
un. En langvarandi sjúkleiki hefir gert lík-
ama mitin ónothæfan og þá yfirgáfu þeir
hann. Pegar hann var aftur orðinn not-
hæfur, hafði jeg opnað augun og sjeð þá.
Jeg tileinka þeim ekki eitt einasta verk eða
hugsun. í mjer eiga þær engin ítök. Jeg
loka sál minni fyrir þeim. Og þær hata
mig, en verða að láta mig í friði.
2. apríl.
Ó, að mjer mætti auðnast að sjá einu
sinni enn inn í mannsaugu! Elísa mín!
Ertu enn á lífi eða ertu svifin burt frá hörm-
ungum jarðlífsins? Lifir þú sjálf eða hafa
vondu andarnir fundið þig og eytl sál þinni?
Ó, því þarf jeg að ráfa hjer aleinn með
þessa hræðilegu vitneskju, og geta þó eng-
um orðið að liði? — Peir segja, að enn
sje friður hjá okkur. En það er ekki rjett,
því að óvættirnar drotna hjer einnig óáreitt-
ar. Pað eru einkum rotnu óvættirnar, sem
hafa tekið sjer bólstað meðal vor, og þess
vegna eru hjer ekki enn blóðsúthellingar.
15. september.
Drottinn, iát þú nú þjón þinn í friði fara,
því að jeg hefi nú sjeð mannsaugu aftur?
Jeg sá þau á matsöluhúsinu. Jeg sá þau
undireins, er hann kom til mín og bað um
leyfi til að líta í blöðin. Jeg starði svo
lengi á hann, að hann tók að lokum eftir
því. Svo kom hann aftur og spurði, hvort
hann mætti teikna mig. Hann spurði alveg
eins og skóladrengur, sem alt í einu kemur
auga á annan dreng, sem honum geðjast
vel að. Nú kem jeg alt af öðru hvoru
heim til hans og horfi á hann og hlusta á
tal hans.
Hann segist einhvern tíma ætla að mála
mig, en hafi ekki tök á því enn þá. Pað
veit jeg vel, því að hann hefir enga eiið í
sjer tií þess. Hann reikar bara og litast
um og það, sem hann sjer, speglast í aug-
um hans, án þess að hann hafi sjálfur áhrif
þar á. Óvættirnar ræna hann engu, en hann
tekur heldur ekkert fyrir sig. Sál hans hvílir
í augunum og baðar í sólskininu. Enn þá
veit hann ekki, hvað hann vill. Hann leikur
sjer með líf sitt, Iitast um og málar það,
sem hann sjer, af því að honum þykir
gaman að mála.
1. desember.
Ó, jeg vildi, að nú væri komið sumar og
að við mættum sitja saman í Iitla garðin-
um, sem einu sinni var okkar eign. En nú
er hann seldur og ókunnugir fætur troða
moldina þar. En það litla, sem jeg á, skal
hann fá eftir minn dag, því að hann hefir
verið eini Ijósgeislinn í myrkri einstæðni
minnar — að vísu án þess að ætla það,
en stjörnurnar lýsa okkur einnig, án þess
að ætla það, og við erum þeim þó þakk-
látir. Hver er jeg, að hann kæri sig um
mig? Sál hans er eins og vorið, en jeg
tilheyri vetrinum, hár mitt er hvítt, dagarnir
skammir og eldurinn kulnaður. En augu
hans minna mig á sumarsól lífsins — minna
mig á átján yndisleg sumur.
(Hjer er blaðið, sem læknirinn og lög-
reglu-umsjónarmaðurinn höfðu fundið undir
sænginni)
11. mars 1918.
Jeg hefi skygnst inn í leyndardóma guðs
og englar hans hafa rjett mjer balsam við
öllum sárum mínum. Örlög mannanna eru