Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Blaðsíða 18

56
MEÐ BENEDIKT SVEINSSYNI
N. Kv.
að nú sé fólk allt í fasta svefni. Sýslumaður
verður ókvæða við, rís upp og dæsir: „Æ, æ,
miklir bölvaðir beinasnar eru þetta. Gleyma
koppnum. Ég verð að fara út, og þér verðið
að koma með.“
Staulumst við svo út á hlað, höfðum þar
skamma dvöl og héldum aftur til stofu. Er
við komum til rekkjunnar, hikar sýslumað-
ur og segir: „Við getum andskotann ekki
farið svona upp í rúmið. Ég er allur blaut-
ur og forugur um fæturna, og ekki eruð þér
líklega betri.“
Ég kvaðst tandurhreinn, enda hefði ég
sett upp skóna, er ég fór fram úr.
„Settuð þér upp skóna, maður. Mikið
lielv. . . . eruð þér ráðugur.“
Staulaðist karl svo upp í rúmið og ég á
eftir og sváfum til morguns.
Næsti áfangastaður var Hólssel á Fjöll-
um. Fylgdi Friðrik bóndi okkur alla leið.
Veður var bjart og færi gott árdegis, en
þykknaði í lofti og gerði drífu, er á daginn
leið. Sóttist þá gangan seinna, og gerðist
sýslumanni órótt, þótti leiðin löng og hafði
orð á, að eigi treysti hann meir en svo rat-
vísi okkar.
Skömmu síðar komum við á fjárslóð all-
mikla. Hýrnaði þá karl í bragði og lcvað ein-
sætt, að við værum á réttri leið, og myndi
nú skammt til bæjar. En slóð þessi var eftir
sauðina í Hólsseli, og var beit þeirra sótt
langan veg. Er við höfðum rakið slóðann
nokkra stund og sáum eigi enn til bæjar,
nam sýslumaður staðar og mælti af þykkju:
„Miklir andskotans asnar geta þetta verið,
að þvæla fénu allan þennan óraveg.“
Ég kvað nær að lofa það en lasta. Við
nytum brautarinnar í stað þess að þramma
veglausan sandinn í þyngslafæri, enda óvíst
um náttstað í rökkri og logndrífu, ef slóðin
vísaði okkur eigi til bæjar, sem öruggt mætti
leljast. Þætti mér allheimskulegt að mis-
virða svo velgerðir óþekktra manna. Sýslu-
maður varð þungur á svip, en mælti eftir
stundarþögn: „Þér hafið rétt að mæla. En
bölvaðir fantar eru þeir samt.“
Litlu síðar komum við að Hólsseli, átum
bráðfeitt hangikjöt og áttum góða nótt.
Daginn eftir héldum við til Grímsstaða.
Hugði Benedikt gott til komunnar þangað,
en það bar til þess, að hann var allra manna
sólgnastur í draugasögur, enda hverjum
manni myrkfælnari, sem áður er að vikið.
Lék um þessar mundir orðrómur á, að reimt
væri í sæluhúsi á Mývatnsöræfum, vestan
Jökulsár, og átti sýslumaður von á, að Sölvi
hóndi á Grímsstöðum, gegn maður og fróð-
ur, kynni þaðan margar sögur og magnað-
ar. Hreyfði Benedikt málinu fljótt, er inn
var komið, en gekk bónleiðar til búðar.
Sölvi bóndi tók lítið af og varðist allra
frétta um afturgöngur og slæðing úr öðrum
heimum, og höfðum við enga skemmtun af.
Það har helzt til frásagnar á Grímsstöðum,
að skömmu eftir að við höfðum lagzt til
hvíldar, í einu rúmi sem áður, að ég sneri
mér og kom þá með fætinum við sýslumann.
Hann hrást illa við og mælti stundarhátt:
„Æ, æ, mikill bölvaður fantur eruð þér.
Þér meidduð mig.“ Ég hreyfði mig ekki og
lézt sofa, en drykklanga stund á eftir taut-
aði sýslumaður í sífellu: „Æ, æ, hann
meiddi mig, víst meiddi hann mig. Æ, æ.“
A Grímsstöðum fengum við hesta og
sleða. Reið ég, en sýslumaður sat á sleðan-
um til Möðrudals. Þar vorum við dag um
kyrrt og hvíldum okkur í bezta yfirlæti. Var
sýslumaður skrafhreyfinn, og barst tal Stef-
áns bónda og hans víða, en hvarflaði þó
jafnan bráðlega að sama efni: leysing vista-
bandsins, en það var þá efst á baugi þjóð-
málanna og olli hörðum deilum um land