Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Blaðsíða 43

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
81
barnanna, ef þau komu köld inn til hennar
og færði þau orðalaust úr bleytunni.
Mikið gátu sumar manneskjur verið ólík-
ar, hugsaði drengurinn. Heima lá við að
ónot fylgdu hverjum sopa, sem hann lét of-
an í sig.
Svo kom sunnudagsmorgunninn, og hann
borðaði við búrbekkinn á Á í síðasta sinn.
Hann þakkaði feimnislega fyrir sig, rétti
Björk hendina, en hvorugt leit á annað. Líði
þér vel, sagði hann.
Gömlu konuna kvaddi hann út á hlaði,
hún laumaði að honum kringlu og stórum
kandíssykurmola. Hann kyssti hana ekki, en
leit á hana þakklátlega, hún var falleg, þrátt
fyrir allar hrukkurnar. — — Þetta er ekk-
ert, rnaður á ekki neitt til neins, sagði hún.
Farnist þér vel, blessaður auminginn.
Alveg eins og í draumnum.
Þeir töluðu fátt á leiðinni, feðgarnir.
Faðirinn var þreyttur, og drengurinn var
að hugsa um hið liðna.
Þegar þeir nálguðust bæinn heima, fann
drengurinn til gleðikenndar þrátt fyrir allt.
Þetta var þó bærinn hans, veggurinn með
spádómsvölunni. Blesi að kroppa í mónum,
kindur á túninu. Allt heilsaði þetta á sinn
hátt. Það rauk r'ir strompinum og Sigga kom
fram á hlaðið á rnóti þeim, nýþvegin, með
þrjár fléttur, eina í hnakkanum og tvær uppi
á höfðinu, bundnar saman með grænum
bandspotta. Hann langaði allt í einu til að
taka fast í þessa fléttu í hnakkanum á
Siggu, sem stóð svo skrítilega út í loftið,
þykk eins og reiptaglsspotti. Hann veit,
hvað Sigga kippist til, þó hann aðeins komi
við hálsinn á henni og hafi ekkert illt í
huga. Hann hefur stundum hugsað hlýtt til
systkina sinna þessa viku, sem hann var á
Á, en nú á slíkt ekki lengur við.
Sæli nú, sagði hann við systur sína.
Þeir gengu í bæinn. Finna sat á rúmi sínu
og staglaði í flíkur. Hún endurgalt ekki
meir en svo koss bónda síns og vildi endi-
lega fá drenginn hýddan. Af því varð þó
ekki og þeir feðgar fengu litlu síðar upp-
hitað kaffi og lummur. Það þótti drengn-
um góð kaup.
Eg bakaði nú þessar klessur í morgun,
úr síðustu hveitilúkunni, sem til var, og feit-
metisögnin endist varla lengi úr þessu, sagði
hún.
Það voru engin gleðitíðindi.
Um kvöldið lá bóndinn uppi í rúmi og
hvíldi lúin bein, en systkinin sátu öll sunn-
an í bæjarhólnum. Þar var síðsprottinn fíf-
ill og sóley neðar í brekkunni, blóm hausts-
ins.
Drengurinn sagði: Nú hefi ég komizt í
kynni við fleiri óvætti, til dæmis bergris-
ann. Það er nú karl í krapinu. Hann ætlar
að hjálpa mér til að bora göng í gegnum
fjallið.
Hérna í gegnum fjallið? spurðu þau bæði
í einu og augun stóðu í höfðinu á þeim af
undrun og ótta.
Hann fyrirleit slíkt augnaráð.
Já,.rétt hér ofan við bæinn eiga göngin
að vera, og svo þegar járnbrautin bergris-
ans kemur að sunnan, brunar hún þvert yfir
bæinn og kremur hann sundur eins og randa-
flugu.
Guð! sagði Sigga lágt.
Hvar á bergrisinn heima? dirfðist Valdi
að spyrja.
Hvað ætli þig varði urn það. Þú myndir
detta niður dauður, þó þú sæir ekki nema
inn í annað augað á honum, sagði drengur-
inn.
Þér snjóaði þó í hreysið, þó slæmt sé. Það
er lakur skúti, sem ekki er betri en úti, sagði