Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Blaðsíða 34

72
N. Kv.
Framhaldssaga eftir Þórdísi Jónasdótfur.
Dalurinn og þorpid
Það er nú ekki svoleiðis, að ég ætli mér
að fara að setja upp fyrir þessa heytuggu,
Þorsteinn minn, sagði hann, en hins vegar
kom mér það svona til hugar, hvort þú gætir
ekki tekið af mér nokkur lömb í haust, ef
sæmilega heyjaðist hjá þér. Þetta gæti ver-
ið gott fyrir báða, og þar sem þú hefir nú
svo fáar skepnur, þá hljótið þið að heyja
meira en handa þeim.
Þögn.
Mér kæmi þetta ákaflega vel, og ég væri
viss með að sjá það við þig í einhverju, þó
að síðar yrði. Maður er alltaf í hálfgerð-
um vandræðum með þessar lambaskjátur á
liaustin. Eg segi fyrir mig, að það heyjast
alls ekki nóg hjá mér, fólk nennir ekki að
taka almennilega til höndunum nú á dög-
um. Þetta er enginn ásetningur hjá mörg-
um, sem maður þekkir, og furða hvað það
slampast af. Hvað segirðu svo uin þetta,
Þorsteinn minn?
Ég segi nú eiginlega ekki neitt, eða mér
finnst ég ekkert hafa að segja. Ég veit nú
ekki einu sinni, hvernig heyjast hjá mér í
sumar. Það lítur ekki nema í meðallagi út
með engjarnar, að þær spretti, en einhver
ráð hefir maður.
En beitin, Þorsteinn. Beitin bregzt ekki.
Það kann nú að vera satt, ég þekki það
ekki. Annars eru þessi rollugrey mín ekki
vanar beit. Ég veit ekki, hvað þær duga.
Það voru óþarfa vöflur á manninum.
Hreppstjórinn sagði: Hvernig er það ann-
ars, Þorsteinn. Ertu ekki í lítilsháttar
hreppsskuld? Það er eins og mig hálfminni
það. Það kæmi sér vel, ef þú gætir greitt
eitthvað í henni á hverju ári. En það er ekki
svo að skilja, að ég ætli að ganga hart að
þér. Blessaður, taktu það ekki þannig. Það
er ekki of mikið af þeim mönnum með
þjóðinni, sem vilja með sparnaði og nægju-
semi vinna sig upp í sæmileg efni, maður
kærir sig aldeilis ekki um að gera þeim erf-
iðara fyrir. En hitt kæmi sér vel, Þorsteinn
minn, að þú gætir smátt og smátt greitt eitt-
hvað í þessari skuld. Ég man nú ekki í svip-
inn, hvað hún er há. Ég veit, að það er þitt
prinsip að skulda engum.
Steini lofaði að taka lömbin.
Þá kom Dýrfinna með kaffið, rjóð úr hit-
anum, sennilega yngri en deginum áður.
Nú var hún í húsmóðurstöðu, átti mann og
hörn. Hvers hafði hún að óska sér fremur?
Þú skalt sanna, að þú sérð ekki. eftir því
að hafa tekið kotið að tarna. Hér hefir öll-
um búnazt vel, sagði hreppstjórinn. Hér
bjuggu fjármargir bændur til forna, sjálf-
stæðir bændur, en engar veimiltítur. Þá var
nú kjarkur í þjóðinni og dugur. Þá voru
allir frjálsir, húsbóndinn jafnt og vinnu-
maðurinn og þá höfðu engar óheilnæmar
stefnur gegnsýrt þjóðfélagið. Nú er öldin
önnur.
Ég veit bara það, að alltaf kann ég betur