Tjaldbúðin - 01.01.1898, Blaðsíða 24

—22—
ir í þessa átt, leiðir til sundrungar meðal kirkju-
lýðs vors, og hlýtur um leið að verða sameigin-
iegum kristindómsmíilum þjóðflokks vors hjer í
landi til tjóns”.
I þessari yflrlýsing, sem bæði að efni og orð-
færi er augsýnilega samin af forseta kirkjufjelags-
ins, er lýst yflr því, að Tjaldbúðarsöfnuður “ekki
geti haft samneyti með” norðursöfnuðinum og
“öðrum söfnuðum hins ísl. lúterska kirkjufjelags",
fyrst “hann vilji ekki í kirkjufjelagi voru standa”.
Með þessari yflrlýsing forsetans og norðursafnaðar-
ins eru mjer gjörðir tveir kostir : Annaðhvort að
yflrgefa Tjaldbúðarsöfnuð eða víkja burt úr kirkju-
fjelaginu. Því fyrst Tjaldbúðarsöfnuður “ekki gat
haft samneyti með siifnuðum hins ísl. lúterska
kirkjufjelags”, þ'i leiddi það af sjíílfu sjer, að
prestur Tjaldbúðarsafnaðar gat ekki átt sæti á
kirkjuþingi fjelagsins. Jeg kaus að víkja úr
kirkjufjelaginu heldur en yfirgefa Tjaldbúðarsöfn-
uð, þótt mönnum væri “alvarlega ráðið frá” að
“gjörast limir” þess safnaðar.
Hvorki jeg eða Tjaldbúðarsöfnuður sviiruðum
árásum þessum einu einasta orði. En rjett fyrir
kirkjuþing sendi jeg forseta fjelagsins eptirfylgj-
andi brjef:
"Winnipeg: 24. júní 1895.
Til forser.a "Hins ev. lút. kirkjufjelags Isl. í
Vesturheimi.”
Rev. Jón Bjarnason, Winnipeg.
Háttv'rti forset'.
‘ Hinn fyrsti lút. söfnuður í Winnipetí samþykkti