Sjómannadagsblaðið - 06.06.1938, Síða 10

2
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Sjómannadagur.
I dag er merkur viðburður í sögu íslenzkrar
sjómannastéttar að gerast. I fyrsta skipti hafa
sjómennirnir ákveðið að koma fram sem sam-
takáheild, til þess að kynna landslýðnum lítið
brot af störfum sínum og hugsjónum, að svo
miklu leyti sem því verður við komið, með þeim
undirbúningi, er þessi fyrsti sjómannadagur
hefir hlotið.
Það mun öllum ljóst, að störf og líf sjómann-
anna er svo frábrugðið lífi fólksins í landi, að
því verður aldrei með neinum rétti saman jafn-
að. Að fara nokkuð út í þann samjöfnuð, skal
ekki gert að þessu sinni, aðeins bent á stáð-
reyndir.
Eins og Leifur Eiríksson lét úr höfn í Noregi
fyrir 937 árum, til þess að hitta föður sinn, er
mest hefir aukið hróður landsins í fortíð og
nútíð, vill ekki vera afskipt og áhrifalaus í sínu
umhverfi.
Sjómannadagurinn á að verða einn af aðal-
hátíðisdögum ársins. Svo mikið eiga landsmenn
sjómönnunum gott upp að unna, sérstaklega
þeir, sem gæfan hefir borið léttara og þægilegra
hlutskipti í verkaskiptingu þjóðfélagsins, að
þeim ætti að verða kappsmál að þessi dagur
verði sjómönnunum hinn ánægjulegasti.
Á sjómannadaginn verða endurvaktar hinar
hollu og karlmannlegu sjómanna-íþróttir,
stakkasund og kappróður. Keppt verður í björg-
unarbátum á Reykjavíkurhöfn. Einnig fer fram
keppni í knattleik, milli íslenzkra og erlendra
sjómanna. Þetta þurfa allir Reykvíkingar að
koma og sjá. Einnig hópgöngu sjómanna og
minningarathöfn við Leifs styttuna. Merki Sjó-
mannadagsins, víkingaskipið, verður selt á göt-
t/
unum allan daginn. Öllum ágóða af deginum
verður varið til menningarlegra markmiða varð-
andi sjómannastéttina.
þá bjó á Grænlandi, eins láta íslenzkir sjómenn
enn úr höfn á öllum tímum árs, til þess nú að
færa björg í bú, bæði fyrir skyldulið sitt og
fyrir þjóðina í heild. Þótt ekki sé lengur hætt
við að þeir lendi í slíkum hafvillum sem þessi
forfaðir okkar og frumherji íslenzkrar sjó-
mannastéttar, hafvillum, sem að þessu sinni
. urðu þó til þess að hann fann Vínland hið góða,
eða Ameríku, eins og nú er kallað, þá er það
vitanlegt, að margar svaðilfarir fara sjómenn-
irnir enn og því miður segir ekki frá þeim öllum.
En þeir, sem koma aftur, láta ekki hugfallast,
þótt þeir hafi ratað í hann krappan, þeir halda
ótrauðir út í nýja för, eins og Leifur Eiríks-
son, er þrátt fyrir hrakninga þá, er hann lenti
í, hélt samt ótrauður áfram förinni og lenti að
lokum heilu og höldnu á ákvörðunarstaðnum
síðla hið sama sumar.
Því verður þó ekki á nokkurn hátt saman
jafnað, skipunum og aðbúnaði öllum, er forn-
menn urðu að sætta sig við, og því, er við nú
eigum að venjast. Afrek Leifs Eiríkssonar verð-
ur því að teljast eitt af þeim frækilegustu, er
sjómenn hafa af hendi leyst, og því heiðra ís-
lenzkir sjómenn í dag þennan forna stéttar-
bróður sem ímynd þess bezta og hugdjarfasta.
Sjómennirnir eru fljótir að gleyma þótt erfið-
lega hafi gengið. Þeir fyrirgefa hafinu margt,
margan ónotakipp, margt áfallið, þegar viltar
öldur þess kasta fleytum þeirra milli sín eins
og leiksoppi og við ekkert verður ráðið. Svo
kemur sólin og blíðan — það muna þeir, ásamt
mörgum góðum feng, er það veitti. Þeir muna
það ennfremur, er það brosir við þeim og laðar
þá, eins og seiðkona ungan svein.
Sjómennirnir eru líkari farfuglum en nokkur
önnur stétt þjóðfélagsins, þeir eru ekki stað-
bundnir, þeir una því vel að sjá ný lönd og
kynnast nýjum siðum, þeir elska lífið og frelsið
og þora líka að hætta því. Sjómennimir geta
vel tileinkað sér orð Egils:
Það mælti mín móðir,
að mér skyldi kaupa
fley og fagrar árar,
fara á brott með víkingum.
Þeir eru alltaf reiðubúnir til þess, er ætt-