Sjómannadagsblaðið - 01.06.1977, Blaðsíða 61

Sjómenn
sameinist
hvar í stétt
sem þið standið
SKIPSTJÓRAR
STÝRIMENN
VÉLSTJÓRAR
LQFTSKEYTAMENN
BRYTAR
MATSVEINAR
HÁSETAR
Það hefur frá upphafi vega verið sá ljóður á
ráði skipstjórastéttarinnar, að hún hefur verið
heldur sinnulaus um velferðar- og hagsmunamál
sín. Þetta er að vísu fyrst og fremst bein afleiðing
af hinu alkunna íslenzka tómlæti, en þó jafnframt
vottur um það, að stétt vor sé félagslega heldur
lítið þroskuð.
Það er sorgleg reynsla hér á landi, að menn eru
yfirleitt daufir til samtaka. Það er eins og hver ein-
stakur maður skilji ekki mátt þeirra fyrr en hans
eigin persónulegu hagsmunir eru í veði; þá þykir
honum sjálfsagt að allir rjúki upp til handa og
fóta honum til styrktar, og þá er eins og hann
muni ekki, hvað hann hefur verið tómlátur sjálfur
þegar hagsmunir félaganna voru í veði, en þegar
allir hugsa svona, þá standa allir jafneinir, enda
þótt svo og svo falleg samtök séu til á pappímum.
Menn verða að muna að menn gera almenn sam-
tök til þess að tryggja sjálfa sig í framtíðinni, þegar
að því rekur að það em hagsmunir manns sjálfs,
sem við liggja, endaþótt engin spjót standi á manni
í svip. Það er nokkurs konar samábyrgð, sem menn
tryggja sér að eiga aðgang að, ef illa fer, og því er
sá ber að baki er í nauðir rekur, sem ekki hefur
viljað styðja samtökin fyr en hans persónulegu
hagsmunir voru í veði. Þetta er svo auðskilið og
sjálfsagt, að róleg íhugun þess hlýtur að gera þetta
hverjum manni Ijóst. Sá sem ekki vill hjálpa öðr-
um, honum verður ekki hjálpað. Það er svo auð-
skiljanlegt, að ef enginn vill taka á, nema hans
persónulegu hagsmunir séu í veði, þá er aldrei
nema einn maður starfandi í samtökunum í hvert
sinn, sá sem áhættuna á, en hinir sitja hjá og bíða
eftir því, að hjálparþörfin standi á þeim. —
Það er maðurinn, sem situr hjá, sem samtökun-
um spillir, hann spillir gagnsemd þeirra fyrir öðr-
um og nytsemi þeirra einnig fyrir sjálfum sér. Þess
vegna ert þú, félagi góður, beðinn að láta ekki
standa upp á þig. Þú skalt íhuga það sem hér er
sagt, og þá er engin hætta á að þú skiljir ekki hver
sé skylda þín. Þú ert skyldugur til þess vegna fé-
laga og sjálfs þín að vera sívakandi í samstarfinu
svo að það spillist ekki. Láttu oss alla geta minnzt
þín sem góðs félaga, hvort sem þú ert lífs eða
liðinn.
Ofanritað voru mínar hugleiðingar í nóvember 1936,
og mér finnst að þær séu engu að síður góð hugvekja
til sjómanna í dag, enda þótt liðin séu 40 ár.
G.H.O.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 51