Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Blaðsíða 38

38
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Framan við bæinn í Vestur-Stafnesi. (Ljósm. AM)
Þá var tekið að drífa að skip sem
numið höfðu neyðarkall „Jóns for-
seta.“ Þau voru togararnir „Tryggvi
gamli,“ „Ver,“ „Hafsteinn“ og
„Gylfi“ og loks varðskipið „Þór.“
Bátar frá Sandgerði voru þarna líka.
Öll reyndu þessi skip að dæla olíu og
annarri feiti í sjóinn til þess að kyrra
sjóinn í kring um „Jón forseta", en
þar sem vindur stóð af landi komu
þessi ráð að engum notum og olían
barst burtu.“
*
Ahafnarmenn klífa
upp í reiðann
„En nú voru komnir til liðs við
okkur menn frá Sandgerði. Man ég
að meðal þeirra voru Stefán Jó-
hannsson, lengi formaður hér og
bróðir hans Jón Jóhannsson, Jó-
hannes Jónasson úr Garði og fleiri.
Þeir fóru um borð í bátinn með okk-
ur og þar með var haldið að strand-
staðnum. Við komumst um miðja
vegu milli lands og skips, en ekki
lengra. Afréðum við þá að fara út að
varðskipinu Þór, en þar fengum við
tóg og litla línubyssu. Kom maður af
varðskipinu með okkur í land, til
þess að leiðbeina um meðferð línu-
byssunnar — en þess má þó geta að
hún kom aldrei að notum þarna, því
hún reyndist draga of skammt.
Fram að þessu höfðu mennirnir
um borð í Jóni forseta hafst við í
brúnni á skipinu, en nú var tekið að
falla of mikið að og brotsjóir teknir
að ganga yfir skipið. Áhöfnin á Jóni
forseta mun hafa verið 25 manns, en
Hér bendir Sigurbjörn út á Stafnesrifið, en meira að segja í lognviðri brýtur stöðugt á
því. Rifið er aðeins um 300 faðma frá landi. (Ljósm. AM)
nú skiptist áhöfnin í tvo hópa þar sem
margir tóku að tínast fram á hvalbak-
inn, og munu þeir hafa verið 14 tals-
ins. Seinna frétti ég að það voru eink-
um yfirmenn skipsins og tveir af há-
setunum sem eftir urðu í brúnni. í
fyrstu hafðist fyrrnefndi hópurinn
við undir hvalbaknum, en fór svo að
tínast upp á hvalbakinn þegar sjóirn-
ir jukust. Þar höfðust þeir við um
stund, en skömmu seinna sá ég að
þeir höfðu gripið til þess ráðs að klífa
upp í stjórnborðsvantinn í reiða
skipsins. Þeir völdu stjórnborðsvant-
inn því skipinu hallaði og bakborð-
vanturinn stóð nær lóðrétt upp og
erfiðara að halda sér í hann. Brúin
var þá ekki enn farin af skipinu og
þeir sem þar voru allir enn á lífi.
Fyrsti maðurinn sem ég sá taka út var
úr hópi þeirra á hvalbaknum: Hann
stóð við framgálgann á skipinu og var
að hjálpa þeim félögum sínum að
komast upp í vantinn. En þegar hann
hafði aðstoðað síðasta manninn við
að komast upp og hann var orðinn
einn eftir reið yfir slíkur brotsjór að
hann hreif þessa kempu með sér. Þar
með voru nú 13 af áhöfninni uppi í
vantinum, en 11 í brúnni.
Klukkan hefur nú líklega verið um
níu að morgni og bjart orðið af degi.
En fljótlega eftir að mennirnir höfðu
komist upp í vantinn fór brúin að
brotna, en neðri hluti hennar upp að
gluggum var úr járni, en efri hlutinn
úr tré. Var brátt ekkert eftir af
brúnni nema járnhlutinn og hurfu
mennirnir sem þar voru smátt og
smátt með sjóunum í hafið — allir
með tölu. Um svipað leyti brotnaði
skorsteinninn af skipinu og steyptist x
sjóinn. Stöku af bátunum fyrir utan
náðu nokkrum mönnum, því þeir
höfðu verið í lífbeltum — en því mið-
ur voru þeir þá dánir. Þeir voru flutt-
ir um borð í Tryggva gamla, sem
flutti þá til Reykjavíkur. Aðeins eitt
lík rak á land þennan dag um nónbil-
ið og var það lík vélstjórans.
En nú tók brimið sem betur fór að
lægja nokkuð og þar með klifu menn
niður úr vantinum og komu sér fyrir
á hvalbaknum að nýju. Þeir losuðu
bauju sem við höfðum séð að bundin
var við vantinn, festu við hana tóg og
köstuðu henni útbyrðis. Barst bauj-