Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 60

60
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
reyndist henta. En það var þá grænt á
litinn og gert úr slíku efni að ógjörn-
ingur var að lita það svart. Prófaði ég
ótal litunarefni og fór til litunar-
meistara — en ekkert dugði. Efnið
hrinti öllum litablöndum frá sér, því
það var úr einhverju sérstöku gervi-
efni. Var það loks þegar mér hug-
kvæmdist að kaupa sérstakt skólitun-
arlakk hjá Gísla skósmið Ferdina-
ndssyni að lausnin fannst: Lakkið
tolldi á efninu og nótin varð loks til!
En þessi langi smíðatími orsakað-
ist annars af því að ég vildi hafa allt
nákvæmlega rétt og lét ekki eftir mér
að sleppa minnsta atriði — hvorki
hurðarhúnum né búnaði í brú — stýri
kompás og öðru. Þótt ekki sé auðvelt
að koma auga á þetta allt nema með
góðu ljósi þá má geta þess að glöggur
athugandi mun geta séð þarna vél-
símann í brúnni hvað þá annað!“
„Ég er svo stoltur af
sjómönnunum okkar“
„Aldrei kom mér í hug meðan á
smíðinni stóð að selja skipið og hugs-
aði ég mjög lítið um hvað um það
yrði á endanum. Þó varð mér ljóst —
þegar ég sá hve stórt og mikið þetta
var orðið — að það hlyti að eiga best
heima á einhverju safni. En þegar
Helliseyjarslysið varð í mars 1984 og
Hjörtur Rósmann Jónsson skipstjóri
fórst, en hann var sonur Hjördísar
Einarsdóttur sambýliskonu minnar,
ákvað ég að skipinu skyldi ég velja
viðeigandi stað til minningar um
hann og svo þá skipsfélaga hans sem
lífi týndu.
í fyrstu datt mér í hug að senda
skipið á sjóminjasafnið í Vestmanna-
eyjum, en vegna þess hversu stórt
það var kveið ég fyrir að þurfa að
flytja það svo langa leið. Því kom
okkur Hjördísi saman um að verðug-
ur staður mundi vera Hrafnista í
Reykjavík. Færðum við heimilinu
því líkanið að gjöf og er það allra álit
að þar sómi það sér með hinum
mestu ágætum. Hef ég orð svo
margra fyrir því að sjálfum blandast
mér ekki hugur um að svo sé.
Mér finnst líka vænt um að vita af
skipinu þarna. Ég er svo stoltur af
sjómönnunum okkar, enda á ég sex
bræður sem meira og minna stund-
uðu sjóinn á togurunum á Akureyri.
Þannig finn ég alltaf til ákaflega ná-
inna tengsla við sjóinn og sjómanna-
stéttina, þótt sjálfur geti ég varla far-
ið fram á bryggjusporð án þess að
verða sjóveikur.“
Smíði nýrrar Sigurbjargar
ÓF-1 á lokastigi
„Nei, þettaerekki einaskipslíkan-
ið sem ég hef smíðað. Þegar þrengd-
ist um aðstöðu mína fyrir norðan hér
á árununum og ég minntist á þá tók
ég til við að smíða annað líkan af
sama skipi — en um þriðjungi minna.
Er nú svo komið að ég hef að mestu
leyti lokið smíði þess og mun með
mestu ánægju lofa þér að líta á það.
Það líkan ætla ég mér að eiga sjálfur.
En fyrir utan þær tómstundir sem
fara í þetta minna líkan stunda ég
líka útskurð, sauma út og annað. Þér
að segja geri ég aðeins það sem ég
finn að mér lætur best á hverjum tíma
— geri með öðrum orðum ekkert
annað en það sem ég hef gaman af.
Hafi ég ekki áhuga á útskurðinum
gríp ég í að sauma og nenni ég ekki
að sauma má alltaf huga að líkan-
inu!“