Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 63

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
63
Bœrinn á Fœti 1952. Pað er Pórður sem stendur til vinstri með barnið í fanginu en fyrir miðjit er móðir hans Evlalía.
eins og það var kallað á vetrum, og
það var hátíð þegar hann kom heim á
vorin með rúgmjöl og annað svo það
var bakað nýtt brauð og nytin batn-
aði í kúnum er hlýnaði. Manni þótti
gott að fá brauðið og mjólkina þegar
komið var heim úr smalamennskum,
en aðeins níu ára gamall var ég send-
ur inn í fjarðarbotn að smala. Ég
þótti snemma góður smali, en oft var
maður sveittur þegar heim kom.
Á vetrum var soðningin auðvitað
helsta viðurværið og veturinn 1918
var það ísinn sem lá yfir öllu á sjónum
og hindraði að nokkuð veiddist, sem
þrengdi að búinu. Á hátíðisdögum
var reynt að hafa einhvers konar til-
hald í mat, ekki síst um jólin, og þá
fengu allir einhverjar gjafir, helst spil
og íleppa og við áttum heimagert
jólatré sem koma mátti á 18 kertum.
Á sumardaginn fyrsta var líka siður
að hafa einhverja tilbreytni í matar-
æði. Það voruókjör af berjumþarna,
en sjaldan tóm til að fara til berja
vegna anna við búskapinn. Þetta var
mest skemmtun á sunnudögum.“
Þriggja vikna garðar
Það var ekki fyrr en í júní að hægt
var að láta fé úr húsi, fyrr var engu
sleppt, nema þá einhverju geldrusli.
Veðráttan var líka hörð og það var
algengt að það gerði norðangarða og
rok, sem stóðu allt að því þrjár vikur.
Norðan- og norðaustanveðrin
voru verst, því þá var mest verið inni
við og reynt að hafa ofan af fyrir sér
með því að prjóna, fara í einhverja
leiki og segja sögur. íslendingasög-
urnar voru lesnar og alltaf voru lesnir
húslestrar. Blöð sáust varla og ég
man að fyrsta blaðið sem ég sá var
Tíminn. Þegar útvarpið kom 1930 var
það ótrúleg breyting. Það kom fyrst í
Salahúsið og þar var þá gestkvæmt,
því fólk safnaðist þar saman til þess
að hlusta á þetta.
Já, það var mikið prjónað, enda
fatnaðurinn að mestu heimafenginn.
Maður gekk á kúskinnsskóm (ég
fermdist á kúskinnsskóm) og það
voru líka gerðir roðskór til að ganga
á inni. Þeir voru þunnir og flekkóttir,
því þeir voru búnir til úr hlýraroði.
Það var líka oft kalt, einsog ég hef
minnst á, enda húsakynnin ekki mik-
ið einangruð og eldiviðurinn lakur,
mest mór og hrís. Fólk fór gjarna inn
í fjarðarbotn með hrísklippur til þess
að safna hrísi sem við fluttum á bát-
um heim. Þetta gerðunr við börnin
eftir að faðir minn féll frá, því ekki
var önnur aðstoð en vetrarmaður á
vetrum sem oftast kom innan úr
Súðavík.
Skólaganga
Ég var í skóla veturinn 1918 — tvo
mánuði. Kennarinn hét Óskar, en
ekki man ég lengur hvers son hann
var. Skólinn var haldinn í Tjaldtanga
og við vorum þarna átta eða níu