Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 74

74
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
„í sömu andrá heyri ég kallað
að skipið sé að sökkva...“
Rætt við Árna Jón Konráðsson sjómann um 46 ára feril á sjónum og þar á meðal
þann atburð er togarinn Fylkir rakst á tundurdufl og sökk árið 1956
*
ASjómannadaginn 1989 var
Arni Jón Konráðsson, fé-
lagi í Sjómannnafélagi
Reykjavíkur, á meðal þeirra sem
sæmdir voru heiðursmerki dagsins.
Árni Jón er fæddur þann 16.9.1926 á
Móum í Grindavík og verður því
sjötugur nú í haust. Foreldrar hans
voru jrau Sigríður Jónsdóttir og Kon-
ráð Árnason sjómaður og síðar inn-
heimtumaður í Reykjavík og voru
börn þeirra átta talsins. Árni Jón
stundaði sjóinn í 46 ár og geri aðrir
betur. Síðast var hann háseti á togar-
anum Engey, eða allt til þess 13. des-
ember 1994 þegar skipið var sent ut-
an til breytinga og allri áhöfninni sagt
upp. Sjómennskuferill hans hefur
verið afburða farsæll, þótt víst hafi
hann lent í ýmsu, eins og þegar hann
var háseti á gamla Fylki er skipið
rakst á tundurdufl og sökk árið 1956.
Hann hefur einkum verið á togurum
og mun nöfnum þeirra skjóta upp
einu af öðru í spjallinu hérna á eftir.
En það er til marks um viðhorf Árna
til samferðamanna sinna á sjó og
landi að aldrei telur hann sig hafa
kynnst nema góðum drengjum — og
hafi mátt segja eitthvað annað um
einhvern lætur Árni nægja að segja
að hann „hafi þá verið sjálfum sér
verstur.
Árni býr nú að Rjúpnafelli 42 í
Reykjavík. Hann er kvæntur Helgu
Helgadóttur og eru börn þeirra sjö.
Við innum hann fyrst eftir æskuárun-
um, og spyrjum í framhaldi af því
hvenær hann hafi byrjað þennan
langa sjómennskuferil?
„Eins og fram hefur komið er ég
fæddur í Grindavík, en var aðeins
Árni Jón Konráðsson: „Heyrði óvenju-
lega skruðninga og ályktaði sem svo að
skipið hefði borist inn t' eitthvert ís-
hröngl. “ (Ljósm.: AM)
fjögurra ára þegar foreldrar mínir
fluttust til Reykjavíkur. Þannig er ég
alinn upp sem Reykvíkingur,“ segir
Árni Jón. „Eg var mikið í sveit á
sumrum á unglingsárunum og 1941
þegar hernámið kom fór ég að vinna
við gerð flugvallarins í Skerjafirði,
enda sóttu allir í Bretavinnuna í þá
daga. Síðar vann ég svo ýmsa verka-
mannavinnu hjá Reykjavíkurborg,
uns sjómennskuferill minn hófst.
Sjómennskuferilinn hóf ég á 105
tonna mótorbáti, Ingólfi Arnarsyni,
sem var í eigu Ágústs Snæbjörnsson-
ar og Karls Jónssonar og gerður var
út frá Reykjavík. Það var árið 1948.
Þetta var í nóvember og ætlunin var
að fiska fyrir Englandsmarkað. Við
héldum því hér út í Bugtina og þá inn
á Breiðafjörð, fiskuðum þar um hríð
en fórum svo og keyptum það sem á
vantaði af Grundfirðingum til þess
að fylla bátinn og var það koli. Farið
var til Fleetwood og er mér minnis-
stætt að á heimleiðinni fengum við
hið versta veður, svo heimsiglingin
tók langan tíma. Þegar við vorum
komnir að Mön hafði komist slík
slagsíða að bátnum að við fórum allir
sem vettlingi gátum valdið og mok-
uðum til kolum þar niðri uns bátur-
inn rétti sig. Man að við vorum sam-
skipa báti þeim sem Otur hét á heim-
leiðinni og hann hafði einnig fengið
slagsíðu á sig. Þeir höfðu hins vegar
ekki tekið sama ráð og við — að
moka til kolunum — og komu tveim-
ur sólarhringum á eftir okkur til
Reykjavíkur fyrir vikið. Var Otur þó
stærri bátur. Þetta er nú helsta minn-
ingin um fyrstu raunverulegu sjó-
ferðina mína.“
Eftirsótt pláss
„Á þessum báti, Ingólfi Arnar-
syni, var ég um tíma og ætlaði með
þeim á síld um sumarið 1950, en þá
vildi það óhapp til að báturinn
strandaði við Knarrarósvita, svo
ekki leit út fyrir að neitt yrði úr þeim
áformum. Réði ég mig því í febrúar
1950 á Bjarnarey VE-11 og fórum við
einn saltfisktúr til Englands. Skip-
stjóri var Oskar Gíslason, prýðis-
maður. Á Bjarnaeynni var ég þó
aðeins fram í maí þetta ár, en þá
hætti ég á skipinu þar sem sem ég var
svikinn um kaupið, og líkaði það
heldur miður sem von var.
En þá kom minn gamli útgerðar-
maður Ágúst Snæbjörnsson að máli
við mig og sagði mér að hann hyggð-