Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Síða 76

76
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
greip um leið pokaskjatta sé ég átti
með ýmsum fötum og hugðist klæða
mig þegar upp kæmi. Eg hljóp upp
berfættur, en þegar upp kom reynd-
ist ég hafa gripið pokann með þeim
hætti að allt hafði fallið úr honum og
ekki annað eftir en þykkur, hálferma
bómullarbolur, sem ég þegar fór
auðvitað í.
Uppi á dekkinu varð fyrir mér
maður sem hét Gunnar Eiríksson frá
Dvergasteini í Vestmannaeyjum.
Eins og síðar kom fram reyndist skip-
ið hafa lent á tundurdufli sem tætti
stórt gat á fiskilestina og drap á ljósa-
vélinni í sömu andrá, og við spreng-
inguna hafði það einnig gerst að
fremri vængurinn kastaðist innbyrðis
og umræddur Gunnar Eiríksson varð
undir honum. Maður sem Jóhann
hét var í óðaönn að skera hann laus-
an, en ég man að Gunnar sagði:
„Látið þið mig bara vera og bjargið
sjálfum ykkur!“ Þetta var hetjulega
mælt, en við tókum hann undir eins
og bárum hann aftur á bátadekk. Þar
settum við hann á ristina aftan við
skorsteininn og þar sat hann, en ég
hljóp fram að brúarvængnum, sótti
bjarghring og fór með hann aftur á.
En þegar ég kem aftur á hafa menn-
irnir hópast þar saman og nær strax
byrjað að reyna að koma út bak-
borðsbátnum. Við Valdimar Einars-
son 2. stýrimaður frá ísafirði, Guð-
jón Sigmundsson frá Vestmannaeyj-
um og ég tókum þegar að reyna að
koma bátnum út, en þá vildi ekki
betur til en svo að bátauglurnar voru
ryðgaðar fastar. Þó hafði allur þessi
búnaður verið liðkaður þegar togar-
inn var í slipp í desember og fram í
janúar veturinn áður. En á þeim tíma
sem liðinn var hafði þetta allt fest
aftur.
Svo háttaði til að undir bakborðs-
bátnum hafði verið komið fyrir
björgunarfleka sem fylltur var korki.
Þennan fleka var nú reynt að losa,
festur gils í hann og reynt að draga
hann lausan. Það tókst um síðir, en
því miður reyndist flekinn þá brot-
inn. Eigi að síður fóru sex menn út á
þennan fleka og voru það þeir Vald-
emar Einarsson, Kristmundur Þor-
steinsson, Jörundur Sveinsson loft-
skeytamaður, Friðrik Strandberg,
Þessi mynd er tekin um það bil sem Árni
Jón hóf sjómennsku 1948.
Magnús Jóhannsson og Guðjón Sig-
mundsson frá Vestmannaeyjum.“
Báturinn féll niður á sjóinn
„Skipinu hallaði æ meir í stjórn-
borða og bakborðslífbátinn var nú
augljóslega vonlaust að ætla sér að
sjósetja. Og þegar nægilega mikil
slagsíða var komin á togarann var
stjórnborðsbáturinn látinn síga niður
með stefnið á undan. Ég var beðinn
að fara fram í hann og setja í hann
negluna en ekki var ég fyrr kominn
um borð í hann en skipið lagðist flatt
á stjórnborðssíðuna. Við það féll
báturinn niður á sjóinn og hefði ekki
einmitt svona viljað til hefði báturinn
farið inn í ganginn og farið niður með
skipinu.
Allir flykktust nú um borð í bátinn
og voru menn mjög hræddir um að
hann kynni að sogast niður með skip-
inu sem komið var að því að sökkva.
Var því þegar tekið að róa frá. En þá
reyndist spotti frá fjórskorinni talíu á
uglunum enn um borð í lífbátnum.
Dróst hann úr talíunni þegar við
lögðum frá og var loks aðeins ein-
faldur strengur milli talíunnar og líf-
bátsins. En í sama bili sjáum við að
einn vélstjóranna, Þórður hét hann,
birtist á dekkinu um borð í skipinu.
Hafði hann verið á vakt niðri í vél.
Þórður greip um spottann í talíunni
og hugðist draga lífbátinn nær skip-
inu, en við Guðmundur Guðmunds-
son frá Laufdal í Tálknafirði og ég
leituðumst hins vegar við að draga
hann á spottanum út í bátinn. Kvað
einn skipverja þá upp úr um það að
við skyldum skilja Þórð eftir, tók upp
hníf og skar á taugina mitt á milli þess
staðar þar sem ég hélt um hana og
hins vegar Guðmundur. Þar með
hafði ég einn tak á spottanum sem lá
út í skipið og tókst mér nú að draga
manninn út að lífbátnum og alveg
upp að borðstokknum. Þórður var
stór og þungur maður og þar að auki í
þungum frakka. Dróst hann þannig
að bátnum að bakið á honum vissi að
síðunni. Náðum við Guðmundur á
honum taki og tókst með erfiðismun-
um að drösla honum upp í bátinn
með höfuðið á undan.
Þar með rerum við bátnum hvað af
tók frá skipinu og munu hafa liðið
einar 40 mínútur þar til togarinn
Hafliði frá Siglufirði kom og bjargaði
okkur. Hafði hann séð neyðarblys
sem við skutum upp og heyrt neyðar-
kall, sem Jörundur Sveinsson loft-
skeytamaður okkar sendi út. Við
vissum þó ekki hvort neyðarkallið
hefði heyrst, því loftnetið hafði slitn-
að viður við sprenginguna. Hafliði
var með trollið á síðunni, en hirti
ekki um að taka það inn áður en
hann setti á fullt stím rakleitt til okk-
ar, heldur tók það inn á leiðinni. Vel
gekk að koma mönnunum um borð í
Hafliða og fór hann með okkur inn til
ísafjarðar.“
Féll útbyrðis og kastaðist
inn aftur
„En þar sem myrkur var gat Haf-
liði ekki auðveldlega komið auga á
okkur. Bjargaði þá sú ráðkænska
eins af áhöfninni, Hafsteins Gunn-
arssonar, að hann saup á olíu og blés
henni tvívegis á logandi eldspýtu svo
allmikill glampi myndaðist. Skömmu
síðar lýstu kastarnir á Hafliða bátinn
upp.
Sem betur fór hlutu aðeins tveir af
áhöfninni alvarleg meiðsl. Annar var
Gunnar Eiríksson sem fékk sjó í
lungun, en hinn var Ólafur Halldórs-