Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 100

100
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
ome to Night?“. Já — „lonesome". Ef
hún bara vissi—...
Ertu ekki einmana í klefanum þín-
um? spyr hún eins og hún hafi lesið það
sem ég hugsa og hjartað í mér tekur
kipp. —Ég vildi óska að ég gæti komið
með þér, segir hún og hlær og hjartað
tekur enn einn kipp, sem mér finnst
nálgast hjartaáfall, þegar dyrum er lok-
ið upp á bak við mig og það svo hrana-
lega að þær skella í vegginn.
— Svo það er bara mússík!
Hann styðst við staf, nauðasköllótt-
ur og er með áberandi stórt og bláæðótt
nef. Meðan hann stendur í gættinni og
starir á mig minnir hann mig á mynd af
galdrakarli í ævintýri, sem mér er í
barnsminni.
— Góðan dag, segi ég. Ég hafði alls
ekki reiknað með að hér mundu búa
fleiri en Alda og gamla konan. Ég hef
heldur ekki fengið ráðrúm til að spyrja
hana neitt um hagi hennar. Alda flýtir
sér að stöðva plötuspilarann, næstum í
fáti.
— Gef mér kaffi,'Alda, heimtar
hann og otar að henni stafnum. Svo
bregður hann honum undir handlegg
sér og fetar sig í átt að borðinu, tekur
sér sæti við endann og leggur báða lóf-
ana flata niður á dúkinn. Hann vantar
tvo fingur á vinstri hendi. — Hvur er
hann þessi pjakkur? spyr hann og fær
sér um leið þrjá mola úr sykurkarinu.
Hann er ekki með nema örfáar tennur í
munninum en bryður molana eigi að
síður með brestum.
— Þetta er vinur minn, segir Alda
og virðir hann ella ekki viðlits. Karlinn
svarar ekki strax, því hann er að fást við
sykurinn, sem krefst allrar einbeitingar
hans, en hún hellir kaffi í pjáturmál,
sem sennilega er sérstaklega ætlað
þessum meðlim heimilisins. Svo situr
hún þung á brún og herpir saman var-
irnar.
Karlinn skolar sykrinum niður með
stórum sopa úr pjáturmálinu. — Og er
hann að færa þér kjærligheðsgjöf! Er
þetta ekki graffifónn? Já, nú held ég
sumum ætti að líka lífið. Hvernig ætti
henni heldur að nægja þótt útvarpið
þagni ekki frá morgni og fram á miðjar
nætur?
Alda lætur nýja vöfflu á diskinn hjá
mér og svarar engu.
— Finnst þér hún ekki orðin hnell-
in, þessi sál, segir karlinn ísmeygilega
og beinir máli sínu til mín. — Þetta er
ekki orðið neitt smá... Hann hugsar sig
um — neitt smálok! botnar hann þetta
að endingu. Hann virðir hana fyrir sér
og á andlitinu er ánægjusvipur.
—Blessunin, segir hann, þegar ég sýn-
ist ekki ætla að taka undir þetta hjá
honum.
— Líklega fer hann að hvessa upp
úr þessu, segi ég og vil beina umræð-
unni í aðra átt.
— Heldurðuþað?spyrhannfljótur.
—Ertu kannske veðurfræðingur?
Ég læst reka upp hlátur.
— Ekki er ég nú beinlínis veður-
fræðingur.
— En glöggur á veður, svona nokk-
urslags veðurhani, sennilega?
— O, nei, nei...
— Veist kannske ekkert um veður?
Karlinn horfir forvitinn á mig, eins og
hann bíði eftir að ég viðurkenni að ein-
mitt þannig sé því varið. Mér vefst
tunga um tönn.
— Mér finnst þú nú geta látið gesti í
friði, segir Alda.
— Heyrirðu! Hún ber umhyggju
fyrir þér, segir karlinn og er dillað. —
Það er engum í kot vísað að vera innun-
dir hjá henni Öldu. Ég held þú ættir að
sjá það við hana krakkagreyið. Henni
þykir dauft þegar enginn er til að
strjúka henni um þjóana. Hann horfir á
hana með áhyggjusvip. —Henni finnst
nú ekki bragð að þótt ég sé að klípa í
hana öðru hverju. Annars hefur hún
það bara gott hérna hjá okkur, hefur
allt til alls. Er það ekki, Alda mín?
Nú heyrist gengið um útidyrnar og
að vörmu spori ber gömlu konuna að.
Hún er mjög móð, brjóstið rís og hníg-
ur í sífellu og undirhakan skelfur lítil-
lega. —Ég er búin að rífa alla kassana,
segir hún. — Ég setti líka í miðstöðina.
— Sjáðu, Friðsemd — þarna á
borðinu! segir karlinn og ber ótt á. —
Hvað heldurðu að hann hafi verið að
færa henni Öldu, pilturinn hérna. Ein-
hvern smágreiða hefur honum þótt hún
eiga inni hjá honum.
— Nú, segir gamla konan aðeins.
— Jæja, kannske hún muni nú finna
einhverja eirð og tolla heima af og til.
Hún vill helst vera á bíóunum og böll-
unum á hverju kvöldi, þótt hún hafi
bæði útvarpið og nóg að lesa.
— Hvað ætli hún hafi gaman af að
lesa. Ég hef aldrei lesið.
— Eg hef líka margboðið henni að
spila við hana, segir karlinn ásakandi.
—Hún þykist ekki nenna því.
— Ég hef aldrei spilað heldur, segir
kona hans og tekur svari Öldu, um leið
og hún skrúfar frá vatninu og ber
grænsápu á hendurnar.
— En þú lést þér ekki leiðast fyrir
það og undir við þitt heimili! Karlinn er
farinn að ókyrrast, en við þessari
spurningu kemur ekkert svar, kannske
af því að hún heyrir ekki til hans fyrir
dyninum sem verður þegar vatnið bun-
ar í vaskinn.
— Guð, hvað ég hlakka til að kom-
ast héðan. — Það er Alda sem alveg
óvænt gefur þessa yfirlýsingu og án
þess að líta á nokkurn mann.
— Eins og nokkur geri svona ungl-
ingum til hæfis, segir karlinn eftir
nokkra þögn, eins og hann hafi þurft
tíma til að átta sig á svona vanþakklæti.
— Þótt hún hafi allt til alls...byrjar
hann.
— Ég skil vel að henni leiðist að
hanga yfir okkur, grípur gamla konan
fram í. — Hvað ætli hér sé staður
handa ungri manneskju, sem vill lifa
lífinu.
— Ég get sagt þér sem er, Frið-
semd, segir karlinn, um leið og hann
snýr sér að konu sinni og talar í þeim
einlægniróm sem hann á bestan. —
Það er ekki vegna þess fyrst og fremst.
Það sem að henni gengur er að hún vill
finna strákana í Víkunum og láta þá
eltast við sig...Það er nú það.
— Ætli hún eltist mikið við einn né
neinn, manneskjan, svona á sig komin.
Ég veit svo mikið að ekki hefði ég gert
það.
— Jú, jú, segir karlinn. — Þær láta
ekkert á sig bíta þessar stelpur núna.
Helst væri að þær versnuðu, þegar
þetta lagið er á þeim.
— Ef hún tæki eitthvert mark á þér
væri hún löngu búin að slengja ein-
hverju framan í þig, eins og tuskunni
þarna.
— Ég tek víst mark á honum, segir
Alda og er gráti nær af reiði. — Hann
lætur mig ekki einu sinni í friði, þegar
ég hef ekkert skipt mér af honum.
Hann opnar inn á mig þegar ég er að
þvo mér hérna niðri. Það er ekki einu