Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Blaðsíða 101

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
101
sinni nóg, þótt ég setji eitthvað fyrir
dyrnar.
Karlinn sýpur næstum hveljur. —
Hún á við það þegar ég þurfti í kistuna í
miðstöðinni, segir hann loks og snýr sér
til allra átta með einn þriggja fingra
vinstri handarinnar á lofti.
— Þú gerir þetta oft! Þú gerir það
alltaf! segir hún og færir sig fjær. Pað
eru komin reiðitár í augun á henni.
— Það er ekki satt, eintóm skreytni,
segir karlinn og það er farið að þykkna
í honum.
— Það er víst satt. Hún hleypur út
úr eldhúsinu og skellir á eftir sér hurð-
inni.
— Þú segir það! Þú segir það! hróp-
ar karlinn á eftir henni. — Það er vegna
þess að það er einmitt þannig sem þú
vildir að það væri. Hann lýkur úr kaffi-
málinu í einum teyg og situr svo og
hristir höfuðið, fussandi.
— Hún segir satt, segir kona hans.
— Þú ert svo kvikindislegur við hana
stúlkuna að ég skil ekki að hún hún
skuli ekki löngu vera farin héðan. Ver
gerður unglingur hefði ekki látið bjóða
sér þetta.
— Það styður hvert við annað,
kvenfólkið, segir karlinn og lítur á mig
með svip sem gefur til kynna að við
karlmennirnir stöndum alveg tvímæla-
laust saman. — Nei, ég get sagt ykkur
það að ég hef aldrei látið mér detta í
hug að opna svo mikið sem um smugu
inn á kvenfólk, sem er að þvo sér. Hafi
ég einhvern tíma hreyft við hurðinni í
miðstöðinni, þegar hún hefur verið þar
inni með kroppinn beran, þá er það
óviljaverk. Hann seilist eftir sykri í
molakarið. — Og hana nú.
— Já, trúi nú þeir sem kæra sig um,
segir gamla konan. — Ég þekki hann
víst á þér óviljann.
— Ætli þú verðir henni ekki sam-
ferða út í Víkur næst? segir karlinn.
—Mér mætti segja að þú færir bara að
leggjast í bíóin og strákana með henni
Öldu. Hann lítur á mig. — Það tekur
tíma að losa það við ókyrrleikann úr
skrokknum, kvenfólkið. Hún er nú
senn áttræð þessi.
— Skyldi vera mikil hætta á því.
Ætli leppurinn fylgi ekki goðinu úr
þessu, segir gamla konan. Hún er farin
að safna saman áhöldunum af borðinu.
— Betur að hann væri hvergi meiri
ókyrrleikinn en í mér.
Karlinn svarar ekki en japlar á sykr-
inum. Hann er óánægður og geiflar sig í
sífellu. Ég stend á fætur, og þakka fyrir
mig. Gamla konan segir að ég skuli
þakka Öldu: — Það er hvort sem er
hún sem gerir mest hér, þótt hún fái
annað þakklæti fyrir það en henni ber.
— Henni er í engu ofgert hér, ef þú
átt við það, segir karlinn og virðist
þykja sneitt að sér — og hún hefur allt
til alls. Hvur ert þú annars? spyr hann
og skoðar mig nú betur.
— Ég er einkonar farmaður, segi
ég-
— Svona „einskonar“, já, segir
karlinn og það hlakkar í honum. — Þú
kaupir þá fyrir mig hespu á miðstöðina,
fyrst þú ert í siglingum. Það gengur
ekki að maður brjótist inn á þær berar.
Ég vil að þú sendir mér hespu og lás
með í kröfupósti. Fyrr en síðar! heyri
ég hann kalla urn leið og ég loka dyrun-
um.
Hún stendur í útidyrunum og er búin
að klæða sig í kápu, þegar ég kem fram
fyrir. Hún horfir út á sjóinn og verður
mín ekki vör fyrr en ég snerti á henni
öxlina. — Ég ætla að ganga með þér
upp á hæð, segir hún og heldur strax af
stað.
Við göngum lengi án þess að segja
neitt. Kannske er hún enn miður sín
eftir sennuna við karlinn. — Ég vildi
óska að ég gæti komið með þér til út-
landa, segir hún svo allt í einu. — Ætti
ég ekki bara að stinga af og sigla með
þér burtu?
Mig langar til að segja að það sé
einmitt það sem mér finnist hún eiga að
gera. En mér þykir það varla viðeig-
andi. — Heldurðu það? segi égaðeins.
— Langar þig ekki til að ég komi
með þér? spyr hún og lítur á mig bros-
andi. Hún setur mig í vanda með að
spyrja svona umbúðalaust. — Ég hefði
ekkert á móti því, segi ég og tekst að
brosa líka.
— Þá hefðirðu að minnsta kosti fé-
laga í klefanum þínum. En annars
finnst þér ég víst ekkert ógurlega
hugguleg núna. En þér fannst það einu
sinni...
Því fer hún að tala um þetta núna?
Ég hafði verið tilbúinn að vorkenna
henni vegna þessa karls. En nú hefur
hún snúið taflinu við. —
Já, mér fannst það...
— Komstukannskebaratilaðgáað
hvort þér fyndist það enn?
Ég segi ekkert. Auðvitað mátti ég
vita að hún sæi í gegnum mig. Hvaða
venjulegur maður mundi fara að þvæl-
ast með uppgjafa plötuspilara í kring
um hálft landið?
— Mundirðu vilja taka utan um mig
núna, eins og einu sinni? segir hún og
ég heyri ekki að það sé nein stríðni í
röddinni.
— Mundir þú vilja að ég gerði það?
dettur upp úr mér ósjálfrátt.
— Ég veit ekki. Röddin er í svo full-
komnu jafnvægi að það er eins og hún
sé að hugsa um hvort hún eigi að ganga
yfir þúfuna þarna eða sneiða hjá henni.
—Kannske við ættum að geyma það.
En það má ekki geyma það of lengi.
Að minnsta kosti verður það að gerast
áður en ég gifti mig næst.
Enn verður þögn langa stund og við
erum á leið upp brekkuna ofan við
malarkambinn og fjöruna. Mér hefur
ekki dottið neitt í hug að segja þegar
við höfum náð upp á brúnina. Þar
stansar hún. — Ætli ég fari lengra.
— Nei, auðvitað ekki segi ég.
— Það er ekkert auðvitað. Það
hefði vel getað verið að ég hefði komið
með þér, ef þú hefðir beðið mig betur
um það.
— Komdu þá með mér, segi ég. —
Þú veist að ég er vélstjóri. Enginn
mundi finna að því—...
Nei, nei, segir hún og hlær. Ertu frá
þér. Sjáðu hvernig ég er! Hún lítur nið-
ur eftir sér og gerir boga með höndun-
um. — En þú ert nú samt ágætur að
vilja að ég komi. Hún leggur aðra
höndina á öxlina á mér og kyssir mig á
vangann. — Þessi var nú ekki hættuleg-
ur. En bjóddu mér aftur seinna —
þegar trén í Lowestoft eru orðin græn.
Ég horfi á eftir henni áleiðis niður
brekkuna og held svo af stað niður í
Víkur. Héðan að sjá virðist skipið
minna og grárra en nokkru sinni. Eng-
in hreyfing er á bryggjunni í bili. Á
móts við frystihúsið berast til mín ómar
frá hljómsveitinni, sem tekin er til við
að æfa sig. Þeir spila tangó „La Cump-
arsita“ og banjóið hefur laglínuna.