Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 104

104
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
„Þegar þeir hamast sem mest á þér ertu
örugglega á réttri leið!“
Viðtal við Gísla Jón Hermannsson forstjóra Ögurvíkur hf.
*
g er fæddur á Svalbarða, eða
á Barði, eins og það var kall-
að, í Ögurvík við Djúp þann
30. júní árið 1932, einn ellefu barna
— sex bræðra og fimm systra,“ sagði
Gísli Jón Hermannsson forstjóri Ög-
urvíkur hf. þegar Sjómannadags-
blaðið tók hann tali á dögunum.
„Foreldrar okkar voru þau Hermann
Hermannsson sjómaður og bóndi
þar og Salóme Rannveig Gunnars-
dóttir. Pabbi var hálfur Strandamað-
ur, kominn frá Krossnesi á Ströndum
og ég held að hann hafi verið orðinn
átta ára þegar hann og hans fólk
fluttist yfir að Djúpi. En mamma er
aftur Djúpmanneskja, fædd í Skötu-
firði. Voru þeir Gunnar Halldórsson
og þeir í Skálavík náfrændur henn-
ar.“
„Afkoman? Um hana er það að
segja að sjórinn var að minnsta kosti
númer eitt og tvö — ég tel það ekki
þótt við höfum verið með einar tólf
eða fjórtán rollur og eina belju,
svona rétt handa heimilinu. Pabbi
hafði keypt bát í Bolungarvík árið
1930, Hermóður hét hann, og var
þrjú tonn. Á honum var róið til fiskj-
ar allan ársins hring, oftast frá Bol-
ungarvík á vorin og þá út undir
Grænuhlíð og Nesið, en þegar á leið
var þessu hætt og bara róið úr Ögri.
Farið var á sömu staði, lengst út und-
ir Grænuhlíð en annars skemmra."
Bátsmaður á Þorsteini
Ingólfssyni
„Ekki veit ég hverju ég á að svara
þegar þú spyrð hvenær ég hafi byrjað
sjósókn. Áuðvitað byrjuðum við
bræðurnir þarna á trillunni hjá pabba
Gísli Jón Hermansson: „Núfœr enginn að
vera í friði fyrir „menningunni“ lengur.
(Ljósm.: AM)
og satt að segja hef ég aldrei kynnst
öðru en sjó og sjósókn. Eg held að ég
hafi unnið tvö sumur í landi um mína
ævi. Ég vann við að koma veginum
yfir Eorskafjarðarheiðina árið 1946
og árið 1947 var ég í byggingarvinnu.
Par með held ég að vinna mín í landi
sé upp talin. Nei, ég held ekki að
Vestfirðingar séu neitt betri sjómenn
en aðrir. Hins vegar hefur komið
meira af þeim þaðan en annars stað-
ar, því það var ekkert annað að gera
þar. Pví sneru þeir sér að þessu eina
sem þeir kunnu þegar þeir komu suð-
ur. Það ungaðist út mikið af sjó-
mönnum fyrir vestan á mínum yngri
árum og gerir enn og ég trúi ekki
öðru en að það haldi áfram að verða
þannig.
Á ísafjörð kom ég þrettán ára og
reri þar í fimm ár með pabba á trill-
unni, en fór svo suður átján ára og þá
beint á togara. Eftir það hef ég ekki
komið vestur, nema þá svona bara í
heimsókn. Togarinn sem ég réði mig
á var Helgafellið og þar um borð var
ég í tvö eða þrjú ár eða þar til skipið
var selt til Akureyrar. Éftir það var
ég á ýmsum togurum, þar á meðal á
Geir um tíma, en svo réð ég mig á
Þorstein Ingólfsson, en þá var Þórð-
ur bróðir minn orðinn skipstjóri þar.
Þórður var næstelstur okkar bræðr-
anna, en við vorum sex eins og ég
sagði. Elstur var Gunnar, þá Þórður,
Sverrir og ég. Yngstir voru Halldór
og Birgir. Oft var gaman á Þorsteini
Ingólfssyni í saltfisktúrunum við
Grænland. Þar var oft mokfiskirí í þá
daga.
Hjá Þórði var ég nokkuð lengi en
fór frá honum 1958 og gerðist stýri-
maður á Þormóði goða, sem þá var
fyrir skömmu kominn til landsins. Ég
fór þar um borð nýkominn frá loka-
prófinu í Stýrimannaskólanum en
hann kláraði ég fremur seint eða 1957
— maður mátti ekki vera að því að
sitja á skólabekk, það var alltaf svo
mikið að gera.“
„Datt ekki í hug að nokkur
mundi vilja mig sem
skipstjóra“
„Frá Þórði lá svo leiðin til Gunnars
elsta bróður míns, en hann var þá
búinn að kaupa Eldborgina. Fyrst
var ég háseti hjá honum en svo stýri-
maður og hjá Gunnari var ég uns ég
lét sjálfur byggja mér bát árið 1963.
Ástæða þess að ég lét byggja bátinn
var sú að ég þorði ekki öðru, því mér
datt ekki í hug að nokkur mundi vilja
mig sem skipstjóra. Þetta var 200
tonna síldarbátur byggður hjá Bols-
enesværft í Moldö í Noregi 1963. Um