Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 57

55
þá, a9 allareiSu þegar hann kom í skóla, var hann
halclinn fullkominn í öllum einföldum reikningi og
var þá oft að fást viö tölur, viðlíkt sem aS gamni
sínu. — HvaS lifandi tungumál snertir vissi eg,
að hann bæði las og talaði þýzku og frönsku, og
það getur veri'S hann hafi haft nokkra þekkingu í
ensku, þó þetta ekki væri mér kunnugt. — 1 Kaup-
mannahöfn lærSi hann uppdráttar- og mælingar-
list, hvaS eS ogsvo aS nokkru leyti stóS í sambandi
viS hans herþjónustu. Eg sá hjá honum fleiri smá-
vegis landlags uppdrætti, er voru mikiS fallegir,
og eg efast ekki um, rnikiS réttir og vandaSir, eins
og allt, sem kom frá hans hendi. ÞaS getur veriS,
aS hann ogsvo hafi gjört aSra uppdrætti, svo sem
kopíur af annara málverkum, þó eg ekki sæi þær,
því hann var hinn nettasti í allri slíkri handiSn;
eins og þaS er alkunnugt, aS hann var einhver
hinn snotrasti handritari hér í landi, þegar hann
vildi eSa þurfti aS vanda sig.
HvaS sinnisfar hans snertir þá var hann held-
ur þaS, sem menn kalla kaldlyndur, og sem þar af
leiSir nokkuS stirSlyndur1), því þungsinni var hans
eSlilegi geSbrestur, ei ómerkjanlegur fyrir þá, sem
vel þekktu hann, jafnvel á hans yngri aldursár-
um. GleSi og skemmtan var hann aS sönnu ei frá-
hneigSur, helzt í samkvæmi, en þetta var hjá hon-
um engin drottnandi tilhneiging.2) En þaS var
1) Orðunum kaldlyndur—nokkuð er síöar bætt inn á
tnilli orðanna kalla og stirðlyndur.
2) Á eftir stirðlyndur er fyrst skrifað: „þó oftast nær
jafnlyndur og meðtækilegur fyrir glaSværS hjá þeim, sem
hann daglega umgekkst11, en strikaS yfir þetta og í þess
staS skrifaS á rönd: því þungsinni — tilhneiging. Þó eru
°rSin að sönnu síSar skrifuð uppi yfir linunni meS öSru bleki.