Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 58
56
næstum auöséS, aö þetta var fremur svo sem til
viljandi og útvortis, en aö þaö sprytti af hjart-
gróinni glaðværöar tilhneigingu.1) Allar hans sinn-
ishræringar, til gleði eða ógleöi, voru fjörugar,
jafnvel sterkar, og var þetta síöara helzt að merkja,
nær aö honum sótti þungsinni, er gjöröi temprun
geðshræringanna öröugri, helzt ef hann mætti ein-
hverju, annaöhvert sönnu eða ímynduöu, mótdrægu.
Þaö leiddi af hans eðlilega sinnisfari, að hann var
mikið fastheldinn á meiningu sinni og sannfæringu,
og vék ógjarna þar frá, viö hvern sem var að
skipta. Það gat ei hjá því farið, aö þetta stundum
heföi ófarsælar afleiðingar, því sumir af yfirboð-
urum hans virtu þessa fastheldni sem kappgirni,
sem hvorki ætti við eöa semdi, en þeir sem lægra
stóðu, sem nokkurskonar sérvizku, ef ekki dramb-
læti2).
Hann var rausnarlyndur, og við vini sína, sem
og aöra, er honum líkaði vel við, örlátur, stundum
efnum fremur. Hann hafði kvika tilfinningu til
valda og metorða, og, sem venjulega þar af leiðir,
til prýðis og viðhafnar í klæðaburði og öðru slíku
útvortis, þó ekki fram úr hófi, eða sem venjulega
átti sér stað hjá öðrum í sama eða líku standi.
Sem embættismaður var hann, það eg til vissi, ein-
hver sá ráðvandasti, vandvirkasti og iðjusamasti,
orðu- og reglusamur, eins í smáu sem stóru, og þess
1) Þessi málsgrein: En það — tilhneigingu er skrifuð
á rönd með sama bleki og orðin að sönnu í næstu málsgrein
á undan, og hefir liklega átt að koma í staðinn fyrir
setninguna cn þctta — tilhneiging, þó að ekki sé strikað
yfir hana.
2) Málsgreinirnar: Það Icidcli af — dramblœti eru skrif-
aðar á rönd og vísað inn.