Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 85
83
ingja, eÖa þeir selt frænda sínum, Eyjólfi Arn-
finnssyni, Skóga undir Eyjafjöllum1). Þó aÖ Arn-
fmnsncifnið á fööur Eyjólfs á UrÖum (ins eldra)
sé fyrsta ArnfinnsnafniÖ, sem þekkist i íslenzkri
ætt, er það engin bending í þá átt, að Arnfinnur,
faðir Eyjólfs, hafi fremur verið Norðmaður en
Islendingur. Og alls engin rök verða sýnd fyrir
því, að þeir niðjar Arnfinns: Eyjólfur og Þor-
steinn lögmaður á Urðum, hafi verið útlendrar ætt-
ar. Þorsteinn lögmaður hefir verið, eins og lög-
menn á íslandi áttu að vera, beint „af œ'ttmn
þeirra, sem að fornu höfðu goðorðin upp gefið“,
og sjálfsagt hefir því föðurætt Arnfinns, föður
Eyjólfs (eldra) á Urðum, verið einhver göfugasta
goðorðsmannaættin á íslandi frá fornu fari og sú
ættkvíslin, sem réttur Þorsteins Eyjólfssonar til lög-
mennsu hér á landi byggðist á2). Arnfinnsnafn-
1) í „Bútum“ mínum (Winnipeg Man. 1921, bls. 38)
benti eg á, að Eyjólfur Arnfinnsson gæti verið sonur Arn-
finns ráðsmanns í Björgvin 1349 (d. 1349?), en sá Arn-
finnur (kannske) son Þorsteins Skóga-Skeggjasonar. (Sumt
hefur þar brjálazt i prentun, bæði í „Bútum" og í „Syrpu"
ó. S. Th.). En Arnfinnur þessi er nefndur í Diplomatarium
Norvegicum V, 206, og er eins víst, að hann hafi verið
uorskur. Enda yrði hann fullgamall 1349, hl þess að geta
verið föðurfaðir Þorsteins lögmanns: Eyjólfur Arnfinns-
son f. c. 1290—95. — Arnfinnur, faðir hans, þá sennilega
fæddur um 1263, ekki um „1273“.
2) Einhver hefur gizkað á, að Arnfinnur, afi Þorsteins,
hafi verið „Úlfsson, Þórðarsonar kakala" og þá bróðir
Gunnlaugs, föður Stefáns ábóta á Munkaþverá, föður
þeirra Gunnlaugs, Ólafs og Ulfs. Ulfsnafn kemur ekki
fram í ætt Þorsteins. Og Úlfur Þórðarson var launget-
inn og ekki arftækur að lögum. Arnfinnsniðjar eignuðust
að vísu Grýtubakka, sumt frá Stefáni ábóta, er fékk 1345
6*