Blanda - 01.01.1940, Blaðsíða 316
314
Eg vil geta þess, að menn lögðu ekki svo
mjög stund á, þegar eg var eystra í Múlasýsl-
um, að hafa margt fé, heldur hitt, að fara vel
með það og hafa það vænt. Seinna varð hugur-
inn annar, og þess vegna hafði Hallgrímur Eyj-
ólfsson helmingi fleira fé á þeirri sömu jörð,
sem faðir minn hafði haft helmingi færra, en,
eg má fullyrða, miklum mun vænna.
í Húnavatnssýslu heyrði eg sagt, að þeir
Jósef Skaftason, Magnús Ólsen og Kristján í
Stóradal, áður á Snæringsstöðum, hefðu tíund-
að um 120 hundruð hver fyrir sig og keppzt
hver við annan. Þetta heyrða eg, veit ekki sönn-
ur á því. 22/10 1882.
5. STEÐJI SKALLAGRlMS.
Þegar eg var settur sýslumaður í Mýra- og
Hnappadalssýslu árin 1853—55, kom eg oft að
Borg á Mýrum. Þar var þá skólabróðir minn,
síra Guðmundur Vigfússon, prestur, er síðan
fluttist að Melstað og dó þar. Prestur sýndi
mér steðja þar í smiðjunni, gamlan mjög og
stærri en eg hafði áður séð, og sagði mér, að
hann væri eignaður Skallagrími, og var nefnd-
ur steðjinn hans Slcallagríms. Eg man nú ekki
vel eftir steðja þessum, hve stór eða hve þung-
ur hann mundi vera, en það man eg ljóst, að
hann var öðruvísi í lagi og allri gerð en þeir
steðjar, er eg hafði séð öll mín undanfarin ár.
Hann var allur jafn um miðjuna, en mjókkaði
til beggja enda, ekki með stöllum, eins og ger-
ist á öðrum steðjum, er eg hefi séð, heldur
jafnt mjókkandi til beggja enda og, mig minn-
ir, sívalir báðir endar, tvö göt kringlótt, ekki