Eimreiðin - 01.01.1923, Qupperneq 119

EIMREIÐIN
RITSJÁ
115
ann koma næstan á eftir þeim, en ekki sem 2. flokk eins og t. d.
’nimer °S Noreen gera. í § 368 er gefið einkar hentugt og gott yfirlit
Vfir starfmynd, miðmynd og þolmynd sagna í íslensku.
Það er feykileg vinna sem Iiggur í þessari bók og höf. sýnir mikla
^andvirkni; hann hefir tilfært öll helstu ósamsettu orðin, sem beygjast eftir
ver)u beygingardæmi, sem hann nefnir, og aftan við bókina er svo orða-
Safn, svo alt af má finna hvað sagt er um hvert orð sem nokkru varðar.
Pfóf. Valtýr Guðmundsson hefir hér unnið mikið þarfaverk, og von-
at>di auðnast honum aldur og heilsa til að gefa eina eða fleiri endur-
skoðaðar útgáfur af þessa ri bók, sem sennilegt er að flestir sem íslenska
^álfraeði stunda, muni flýta sér að ná í, og einkum væri æskilegt að
ann vildi semja aukna útgáfu á íslensku, og bæta þá við ýmislegu viðvíkj-
andi sögu tungunnar og helst líka ágripi af orðskipunarfræði. Bókin ber
Pess víða merki að reyndur og hagsýnn kennari hefir samið hana, og
Pa& er trú mín að margt í henni muni verða tekið til fyrirmyndar af
Þeim sem fram úr þessu semja kenslubækur í íslenskri málfræði.
Sigfús Blöndal.
IV. Goethe: FAUST, sorgarleikur. Fyrri hluti. íslenskað hefir Bjarni
-^dnsson frá Vogi. Bókav. Sigf. Eym. Rvík 1920.
Pyrir vangá hefir dregist að ge*a Faust-þýðingar Bjarna Jónssonar
ra ^ogi, í Eimreiðinni. Er þó betra seint en aldrei.
Faust Goethes mun nú af alþjóð talinn eitt af mestu skáldverkum í
°kmentum heimsins, og ekki er frægustu bóka svo getið, að hann sé
ekki nefndur, eins og Heine segir um sjálfan sig. Þúsundir manna, eink-
Uln á Þýskalandi, en þó einnig víðar, hafa sökt sér niður í þetta verk
°S þótst finna þar hin instu og leyndustu rök mannlífsins greidd.
f'aust er ímynd mannsins, hins leitandi og síþyrsta mannsanda, sem
e^ki finnur sálu sinni hvíld í neinu, en keppir æ hærra og lengra, og á
1 Þessari þrá aðal sitt og dýrasta auð. En inn i þetta er fléttað mörgu
°9 margvíslegu, enda verk þetta ekki unnið í einni skorpu, heldur var
^að óra tími, sem Goethe vann að þvi, næstum því öll æfi hans, og
*>öari partur verksins kom ekki út fyr en löngu á eftir hinum fyrri.
Það er rétt, sem þýðandinn segir í formála sínum, að það var fífU
dirfska að ráðast að Faust og vilja snúa honum á íslensku. Og enginn
^arf að halda, að slíkf verk verði unnið, eins og þegar neðanmálssögu
er snarað á íslensku eða blaðagrein skrifuð. Hver setning er athugaverð,
Vert »orðatiltæki hnitmiðað af skáldinu, og þó að aldrei verði öllu slíku
nað. þá þarf þó þýðandanum jafnan að vera Ijóst hvað hann er að fást
v>ð og ekki skilja við það fyrri en fullreynt er. Þetla er nú um vand-
v'rknina, sem við þarf.
Eri svo dugar engin vandvirkni. Það þarf þekkingu og það þarf um-
an> alt listargáfu og vald á íslensku máli miklu meira en í meðallagi,
»okkur vegur á að vera að komast klaklaust yfir slikar torfærur.