Eimreiðin - 01.01.1926, Blaðsíða 82

78
EKKI OÐRUM SKVLDARA
EIMREIÐl^
hún, »sextán ára gamla«. Hún sýndi mjer mynd af hentu-
sem hún bar í meni við gullfesti sína. Það var falleg °S
kjarkleg telpa. »Hún átti engan að, þegar við tókum hana«»
sagði Hildur lágt og horfði á myndina, mér fanst eitthvað
eldsárt og raunalegt leggjast yfir svip hennar, en það var
aðeins augnablik, hún leit brosandi til mín á ný.
»Nei, Hildur, ertu farin að hærast og það svona mikið-*
Hún stóð við spegilinn og greiddi sitt brúna, síða hár; ég sa
alstaðar hvítar hærur gægjast fram og glitra. »Það er settar'
fylgja«, svaraði hún stilt. Ég horfði á, hvernig hún brá lok^'
unum í fléítur, þær voru þykkar og fagrar, þrátt fyrir hær'
urnar. Mér hafði aldrei fundist eins til um fegurð og tigu'
leik vinkonu minnar og nú. Hildur, þessi þögn og þessar
hærur búa yfir einhverju, sem fáir vita, hugsaði ég, en v*^1
einskis spyrja.
Dagarnir fjórir liðu. Veðrið var stilt, og við Hildur dvöld'
um lengst af saman uppi á þiljum. Við töluðum um gamla
daga, skólasystur okkar og æskuvini, sem nú voru dreifð u
um víða veröld — og rifjuðum upp marga glaða stund. Þegar
við skildum aftur, fanst mér, að ég vissi í raun og veru ekk>
neitt meira um Hildi heldur en áður en við mættumst. En e^
vissi, að hún hafði einhverja ástæðu til þess að þegja
viö
mig um alt, sem mesta þýðingu hafði fyrir hana; svo ve*
þekti ég skapferli hennar. Og ég hugsaði með innileik
virðingu um hærurnar í dökku fléttunum, sem ég hafði svo
oft brugðið, í gáska, um háls mér og herðar í æsku.
Veturinn eftir sá ég Hlín fósturdóttur Hildar á Islending3'
móti í Kaupmannahöfn. Margrét skólasystir okkar kom me'
hana til mín. Hún dvaldi hjá Margréti, sem var ógift, í Se^
um efnum, og bjó í Höfn. Ég sá að hún var hraustleg °S
frjálsleg, eins og þær unglingsstúlkur, sem uppeldið hefur getl
alt, sem þær hafa getað veitt viðtöku. Hún var hneigð fyr1^
söng og hljóðfæraslátt og dvaldi nú í Höfn til að l$ra a
syngja og leika. Hún skilaði kveðju frá fósturmóður sinni, °ð
ég sá saklausa ást ljóma úr augum hennar; en undireins uar
hún þotin aftur í danzinn, og við Margrét sátum einar e^’r
úti í horni á svölunum og mintumst margs.
»Hvernig hefur annars Hildi liðið? Þú veizt það líkleS3’