Eimreiðin - 01.01.1928, Blaðsíða 116

96
GLOSAVOGUR
EIMREIÐlN
í sjó fram að norðan og sunnan; var því engin leið að kom-
ast þar í voginn. Staðurinn var þannig ágætlega valinn til
þess sem ætlað var.
Sjórinn fossaði inn í voginn og bar með sér kynstrin öll
af marhálmi og þangi, er sat eftir innan um grjótið á flúðun-
um, um útfallið. Um jafndægrastraumana vor og haust brugð-
ust aldrei birgðir, og jafnvel þó sjór væri kyr mátti safna
miklu af salti drifnum marhálmsflækjunum, mjúkum og löngum,
þó hvergi fengjust annarsstaðar, langa vegu með ströndum
fram. Oft var það bæði erfitt og hættulegt starf að bjarga
marhálminum úr brimgarðinum, svo erfitt, að ekki voru til-
tök önnur en að lofa næsta flóði að skola meiri hlutanum
burtu aftur.
Enginn efi er á því, að Malla komst ekki yfir að hirða
helminginn af birgðum þeim, er lágu við fætur henni. Um
það fékst hún nú ekki, þó næsta flóð næmi meiri hluta fengs-
ins í burtu. En þegar einhver aðskotadýr, er hún nefndi svo,
ruddust niður í voginn til þess að leggja hendur á auðéefi
hennar, auðæfi afa hennar, beint framan í henni, var henm
meira en nóg boðið. Það voru þessar óboðnu komur, þessl
yfirgangur, sem kom henni til að Ieita á fund málaflutnings-
mannsins í Camelford. En — því var nú ver — þó mála-
flutningsmaðurinn í Camelford hirti peninga Möllu, þóttist
hann ekki geta veitt henni neina hjálp, og Malla var alveg
utan við sig.
Þá skoðun hafði hún, og afi hennar vafalaust einnig,
vegurinn niður í voginn væri þó að minsta kosti þeirra
eign. Þegar því var aftur í móti haldið fram við hana, a^
vogurinn sjálfur og sjórinn sem gengi inn í hann, væri ekki
eign afa hennar, lét hún sér skiljast, að svo mætti vera. E°
hvernig bar þá að líta á afnot vegarins? Hver hafði 8er*
hann að því, sem hann var? Hafði hún ekki af kappi miklu
og með miklum erfiðismunum og þrautum borið steina í sin'
um eigin litlu höndum neðan úr fjöru upp í gjána til þess
búa til tröppur, er asninn hans afa gæti fótað sig á? Haföj
hún ekki skorið margan torfusnepilinn uppi á hömrunum 11
þess að þekja með tröppurnar og troða í holur, svo að mýkra
yrði undir fæti fyrir skepnuna? Og þegar hún nú varð a