Eimreiðin - 01.04.1929, Qupperneq 91

íihreiðin FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU 179
að skemta mér sem bezt. Ef til vill hefur hann skilið, hve
,rniög ég kveið fyrir að fara til Kabul.
* *
*
Kvöld eitt, er við komum heim, krafði Asim mig reiknings-
shapar. Hann fullyrti, að ég elskaði sendiherrann og að ég
leitaðist við að draga sig á tálar. Ég svaraði honum, að hann
9erði mér rangt til með því að slöngva framan í mig öðrum
eins ásökunum og að ég hefði að minsta kosti leyfi til að
íala við annan mann í nærveru eiginmanns síns, ekki sízt
tegar hann væri sjálfur túlkur.
— Þú telur þér heimilt að tala við hvern sem þér sýnist!
Hægum skrefum gekk hann að mér, en ég starði skelkuð
■é hann, þegar ég sá hvernig andlit hans afmyndaðist meir
“°9 meir.
livað er það eiginlega, sem þú heldur að þú sért!
Við hvað áttu?
Þá þreif hann alt í einu í föt mín, svifti af mér kjólnum
■°9 fleygði honum í tætlum á gólfið. Næstum nakin stóð ég
frammi fyrir honum.
7- fivað heldurðu að þú sért!
Ég var að því komin að svara og æpa upp yfir mig. En
8yð blygðaðist ég mín fyrir að láta ókunnuga verða vara við
8mán mína og ógæfu. Ég var varnarlaus í ókunnu landi, vissi
^kki einu sinni, hvort nokkur gæti og vildi hjálpa mór.
^sim lokaði hurðinni og tvílæsti.
Eg varð að reyna að blíðka hann með góðu.
En Asim gættu að þér maður!
~~ Qæta að mér?! grenjaði hann.
þreif hann til mín og slöngdi mér á rúmbríkina, greip
staí. er legið hafði á borðinu, síðan við komum inn, og tók
berja mig eins og óður maður.
Naer meðvitundarlaus af blygðun og sársauka lá ég í hnipri
a harðri bríkinni. Brúnir hennar skárust inn í líf mér og
rióst. En ég æpti ekki upp yfir mig, heldur beit saman tönn-
Unum, svo ég qæfi ekki neitt hljóð frá mér. Hann barði mig
1 sífellu.
~~ Ambátt!