Eimreiðin - 01.04.1929, Blaðsíða 104

192
RITSjA
EIMREIÐIN
til vill hefur hann gert það sér til hægðarauha. En hitt er víst, að Vída-
lín er jafn „íslenzkur" og „frumlegur" eftir sem áður, og margsýnir það
og sannar, að hann þurfti ekkert á þessari erlendu aðstoð að halda. Ég
er hræddur um að dr. Arne Möller sé ekki nógu innlifaður því íslenzka
til þess að skilja þetta, og þess vegna fer hann að andmæla því, að
Vídalín sé „rammíslenzkur" og þess háttar.
Loks er kafli alment um Vídalín sem prédikara. Væri sjálfsagt margt
hægt að ræða við höfundinn um ýmislegt í þeim kafla, en þessi kafli er
mjög svo ýtarlegur og mikils virði, þar sem hann er skrifaður af manni,
sem bæði er listdómari ágætur, smekkmaður og pennafær, og ritar kafl-
ann eftir að hafa marglesið allar prédikanir Vídalíns og þaulrannsakað
og hugsað málið á sem flestar lundir.
Bókin er 439 -j- 8 blaðsíður í mjög stóru átta blaða broti, gefin út á
prýðilegan pappír og yfirleitt hin eigulegasta bók. Þó að einhver kunni
að sjá eftir nokkru af kjarnyrðum Vídalíns, sem nú hafa verið rakin til
þýzkra eða enskra andans manna, þá er það nú svo, að sannleikur er
jafnan sagna beztur, og Vídalín á þá ekki skilið að lifa lengur, ef þefta
verður honum að aldurtila. Dr. Arne Möller á þakkir skilið fyrir þá
miklu elju og ástundun, sem þessi mikla bók hlýtur að hafa kostað hann-
M. ;.
Sigurjón Friðjónsson: LJÓÐMÆLI. Prentsm. Gutenberg. Rvík 1928-
Sigurjón Friðjónsson hefur ekki verið yfirlætismaður í ljóðagerð sinm-
Nálægt fjórðungi aldar hafa kvæði hans birzt víðsvegar í blöðum 03
tímaritum, og Ioks þegar skáldið er 61 árs, sendir það frá sér sína fyrstu
bók. Ljóðmæli Sigurjóns eru um 300 bls. þéttprentaðar með smáu letri,
og er þar mikill fjöldi ljóða saman kominn. Skiftir höf. bókinni eftir efm
í XIII flokka. Mjög getur leikið á tveim tungum, hve sú efnisskipun er
heppileg og hvar skal skipa kvæði í flokk. Einkum virðist það vandaverk
að draga sundur ljóð Sigurjóns. Ástakvæðin verða hjá honum jafnframt
vorkvæði og vorkvæðin og haustkvæðin ástakvæði.
Þó að hér sé að vísu ekki Ieikið stöðugt á sama sleng, og þó að
fáeinum skuggum hausts og vefrar bregði fyrir í landi skáldsins, þá ma
svo að orði kveða, að bókin sé öll lofsöngur til vorsins og æskunnar,
og tæplega hefur íslenzk náttúra verið meira vegsömuð í nokkurri bók.
En þar á vorið strengina flesta. Jafnvel í þeim kvæðum, sem beint eru
tileinkuð haustinu, vakir hjá höf. ýmist endurminningin um hið liðna eða
vonin um hið ókomna, og hann er þotinn fyr en varir með allar óskir