Eimreiðin - 01.04.1929, Qupperneq 107

E'MREIÐIN
RITSJÁ
195
En nú hafði ómurinn breytt um blæ
og brag — á því ljósa kveldi.
Hverjum saknaðartón fylgdi veglát von
um viðhald á lífsins eldi.
Og undirspil tregans hóf andans líf
í annað og stærra veldi.
Og brosandi hvísluðu um vorlönd víð
þær vonin og gleðiþráin.
baki blárra fjalla er eitt af fegurstu kvæðum höf. Þar koma saman
flestir kostir hans og beztu einkenni. Hann hverfur þar inn á land minn-
'n9anna. Þar, í föðurfaðmi átthaganna, grær alt hið fegursta, sem hann
hefur
augum litið, og þar hefur hann lifað flest augnablik, sem mest
Sl'di hafa gefið lífi hans. En þar verður og söknuður hans sárastur.
i ^
aurminningar um horfið yndi hópast að honum hvaðanæfa og kveðja
Ser hljóðs. En sorgin gefur honum nýjar vonir og nýjan mátt, og skáldið
'f'r hina löngu horfnu tíð, sér til unaðar, og felur vorinu að geyma og
Vax,a eilíflega alt, sem honum er dýrmætt og hjartfólgið.
Að baki blárra fjaila Hver ósk, sem lék í lyndi
hin bjarta hnígur sól, sem ljóð — í bláinn streymt,
°9 dala daggir falla hvert horfið æskuyndi
iikt draumi’ á foldarból. sem ör í huga geymt
Uni auðnir einn ég geng. fær lit af lífsins glóð.
Og töfrar vors og Irega Mín sorg um lundinn líður
Þar tvinna hörpustreng. og laufið strýkur hljóð.
Enn glóir lauf í lundi Hin síðsta sólrönd tefur
1 ljósri austurhlíð, og signir dægranrót,
sem von á fagnafundi og vorið armi vefur
! iyrstu æskutíð. um viljans huldu rót,
Eim runn og heiðloft há og horfins yndis arf
®9 heyri kvæði kveðin, það laugar dögg og leggur
það kvöld, sem minnir á. í lífsins gróðrarstarf.
verio lenasi vio ao iysa pvi, sem einnenmr oezi L]oomæn
9Urións og gefur þeim höfuð-gildi silt. Um hilt hefur minna verið hirt,
. _ h°hinni kann í smáatriðum að vera áfátt. En það, sem helzt skortir
Sæti hennar, er það, að í kvæðin vantar skörp tilþrif, eitthvað sem
di p *
Pv>p að lesandinn hrökkvi við og verði starsýnt á það, sem höf.