Eimreiðin - 01.10.1934, Síða 18

344 EINAR BENEDIKTSSON, SJÖTUOUR eimreiðiN
Stundum verður skáldið því nær ofurliði borið af þeim
töfrum, sem náttúran geymir. Kraftur hennar yfirskyggir
skáldið, og ofurmagn þess sem fyrir augun ber, verkar
þannig, að lýsingin snýst upp í ákall, bæn um hlutdeild í
tröllaukinni kyngi náttúruaflanna, til slyrktar hinni háleitu
köllun. Til dæmis hefst kvæðið um Dettifoss þannig:
Syng Dettifoss. Syng hátt mót himins sól.
Skín hátign Ijóss á skuggans veldisstól.
Og kný minn huga, gnýr, til ljóða, er Iifa
um leik þess mesta krafts er fold vor ól.
Lát snerta andann djúpt þinn mikla mátt,
sem megnar klettinn hels af ró að bifa.
Ég veit, ég finn við óms þíns undraslátt
má efla mannleg hjörtu. — Slá þú hátt,
fosshjarta. Styrk minn hug og hönd að skrifa.
Eins og ást skáldsins á landinu og hrifningin yfir fegurð þess
brýzt fram í ljóðum hans, svo er og um hina takmarkalausu
aðdáun hans og lotningu fyrir íslenzkri tungu. Stundum nálga^
þessi lotning tilbeiðslu. I kvæðinu Stefjahreimur kemst hann
þannig að orði:
Og feðratungan tignarfríð —
hver taug mín vill þvf máli unna;
þess vængur hefst um hvolfin víð,
þess hljómtak snertir neðstu grunna. —
Það ortu guðir lífs við lag;
ég lifi í því minn æfidag
og dey við auðs þess djúpu brunna.
Trú hans á fólkið í landinu og framtíð þess er þá einniS
í fullu samræmi við ást hans á landinu og tungunni. Hann
er boðberi frelsis og farsældar. Hann sér og finnur hvar
skórinn kreppir, að fátækt landsins er mikil og að mest af
því, sem gera þarf, er ógert. Til þess að framkvæma, Þar^
viljaþrek, atorku og auðmagn:
— hér er ei stoð að stafkarlsins auð I
Nei, stórfé! Hér dugar ei minna I
segir hann í Aldamótaljóðum. En þó gagnar auðurinn ekkert,
og gerir fremur ilt en gott, ef æðri tilgangur er ekki með 1
starfinu. Eftirfarandi erindi úr Aldamótaljóðum sýnir þessa
hugsun skáldsins einkar Ijóst: