Eimreiðin - 01.10.1934, Qupperneq 47

eimreiðin
Um hlátur.
Ragnar E. Kvaran.
Ég minnist þess, hue einkennileg
áhrif ein stutt frásaga í Orvar-Odds-
sögu hafði á mig, er ég las hana
sem unglingur. Eins og allir muna,
sem þekkja Orvar-Oddssögu, þá er
mikil fegurð yfir frásögninni um fall
Hjálmars hugumstóra, er hann barð-
ist við berserkina á Sámsey. Berserk-
irnir hafa verið að velli lagðir, og
Hjálmar er flakandi í sárum og bíður
dauða síns. Sendir hann þá öllum
vmum og sessunautum í höll konungs, er hann hafði dvalið
með, kveðju sína, en síðast dregur hann hring af hendi sér
°S biður Odd að færa Ingibjörgu konungsdóttur. Höfðu þau
Unnast mikið, en ekki fengið að njótast, sökum mótspyrnu
föður hennar. Síðan deyr Hjálmar og kemur þá þessi frásögn:
lEftir þetta leggr Oddr Hjálmar á skip út, ok flyzt undan
landi. Þá verðr Oddr að taka til íþróttar sinnar, þeirrar er
^onum var léð, dregr segl upp í logni, ok siglir heim til
Svíþjóðar með Hjálmar dauðan. Hann tók þar land, sem
hann kaus á. Hann dregr upp skip sitt, en leggr Hjálmar
a bak sér, ok gengr heim til Uppsala með hann ok lætr
hann niðr fyrir hallardyrum. Hann gengr inn í höllina ok
^fur brynju Hjálmars í hendi sér, ok svá hjálm hans, ok
e9gr niðr á hallargólfit fyrir konungi, ok sagði hann tíðendi,
bau sem gjörzt höfðu. Síðan gekk hann þangat, er Ingibjörg
Sa* í stóli. Hon saumaði Hjálmari skyrtu. »Hér er hringr«,
®agði Oddr, »at Hjálmarr sendi þér á deyjanda degi, ok
kveðju sína með«. Hon tekr við hringnum, ok lítr á, en
Syarar aungu. Hon hnígr þá aftr í stólsbrúðunum, ok deyr
ke9ar. þá skellir Oddr upp, ok hlær, ok mælti þetta við:
*Eigi er þat fleira um hríð, at vel hefur at farit, þá skal því
a9na; nú skulu þau njótast dauð, er þau máttu eigi lífs«.