Eimreiðin - 01.10.1934, Qupperneq 90

eimreiðin
Á Dælamýrum.
Þættir úr dagbók Bjarna Sveinssonar.
IV. Hásumar.
Dælamýrar eru mjallhvítar af mýrberjablómum. Hver þúfa
er svanhvít sólroðin barnskinn, sem mýrarflákinn, ber og
hrjóstrugur, réttir heiðum himni. Sumarsólin brosir yndislega
út yfir tignháa tinda og lyngbrúnar heiðar og kyssir allar
barnakinnarnar á Dælamýrum. Ilmþrungin angan af lyngJ.
pors, blóðbergi, rjúpnalaufi og reyrgresi fyllir blækyrt loftið
og gerir það höfugt og svæfandi.
Hjólsögin þegir. Hávaðinn er því margfalt minni en í vor.
Surtla gamla stynur þó enn og másar mæðilegá eins og áður,
er hún knýr móelturnar tvær. En þær eru þögular og hljóðar
og tyggja svartan, endalausan móstrenginn í sífellu. En hann
er kliptur sundur, jafnóðum og hann kemur út á velti-fjalirnar,
sem hver um sig er um einn metra á lengd. Eru þær síðan
lagðar með strengnum upp í litla rimlavagna, sem hver tekur
tólf fjalir, og síðan er vögnunum ekið á þurkvöll út um mýr-
ina eftir brautarspori, sem við höfum gert úr borðrenningum
og gjarðajárni. Þetta er fyrsta »járnbrautarlagningin« min>
hringbraut með tveimur skifti-álmum og fimm spor-skiftum.
Daglega vex svört móbreiðan og teygir sig lengra og lengra
út um mýrina. Utan um hana lykur fannhvítur sveigur myf'
berjablómanna, og enn utar dökkgrænn og þungbúinn barr-
skógurinn.
Oft er svo heitt um miðjan daginn, að við verðum að flýla
í hús undan mývargi, klegg og öðru illþýði. Og loftið sjálf|
er svo þrungið af ilman og jarðeimum og hita, að manni
verður óhægt um andardráttinn.
Við finnum fuglshreiður hingað og þangað í trjám og runn-
um. Ég fann í gær eitt snæugluhreiður og tvö spætuhreiður
i holum og trjám. Ég stygði ugluna óvart út í sólbjartan
sumardaginn, og á svipstundu var allur skógurinn kominn 3