Eimreiðin - 01.10.1934, Qupperneq 97

eimreiðin
Á DÆLAMÝRUM
423
Höskuldur svarar hægt og seint og eins og út í bláinn:
»Ojæja, já. Leikslokin verða líka eftir því. Við mannkind-
Uínar endum nú venjulega lífið á ömurlegan hátt. A sveitinni
~~ eða þá í snjósköflunum hérna á heiðunum, ef við getum
ekki felt okkur við að skríða á náðir annara. Ekki safna
fátæklingarnir og skógarhöggsmennirnir hérna í sarpinn, eins
°9 blessuð rjúpan. Og þó verður hún stundum hungurmorða
hérna á heiðunum. — Nei, þá fer frændi vor, fjallarefurinn,
öðruvísi að ráði sínu. Og þá ekki síður afi gamli, skógar-
björninn. Þegar ellin færist yfir þá, og dauðinn fer að þukla
á þeim með köldum lúkunum, þá leita þeir sér uppi djúpa
°9 hlýja holu í urð undir hömrum eða undir stórum trjá-
rótum og hverfa svo stilt og hljóðalaust út úr heiminum.
Leggja sig til að deyja, frjálsir og einmana, eins og þeir hafa
lifað. Og enginn finnur grafreit þeirra! — Nema þegar það
^emur fyrir, að svip þeirra bregður fyrir á þeim slóðum —
alveg eins og manna-svipum. En það er nú samt fremur
sjaldgæft. — Þú trúir þessu nú líklega ekki, Bjarni!<
>]ú, þessu trúi ég vel. Eg veit líka samskonar dæmi að
heiman. Þar er það helzt sauðfé — gamlir sauðir og forystu-
sauðir — og svo tryggir og vitrir hundar. Stundum hestar,
°9 einstöku sinnum kýr. — Eg býst við að villidýr, eins og
d. refur og björn, og fleiri, eigi bágt með að yfirgefa þessi
íiöll fyrir fult og alt. Fjallanáttúran tekur þessa frændur vora
föstum tökum, engu síður en okkur«.
>Ojæja, já. Vmislegt hef ég nú séð og heyrt um dagana
því tæi. Oft hef ég séð blikandi augu á ferli í kring um
^ig í myrkri, en ekkert hljóð heyrt, né séð spor, þegar birti.
^etta er oft á undan veðrum og veðrabrigðum. Stundum hef
e9 líka heyrt, en ekkert séð. Það er eins og sálargluggunum
Se lokað á víxl, en séu svo hina stundina upp á gátt. Og
stundum sjáum við hvorki né heyrum, en finnum samt greini-
le9a, að alt er lifandi kring um okkur. — Við erum svo sem
ekki einsamlir í henni veröld*. —
>Nei, Höskuldur. Það erum við sannarlega ekki. Enda er
rYmra um okkur í heiminum, heldur en virðast kann í fljótu
b^agði. Það er því nægilegt landrými bæði handa okkur og
tt’eðbræðrum okkar, sýnilegum og ósýnilegum. Tvífættum og