Eimreiðin - 01.10.1934, Qupperneq 98

424
Á DÆLAMVRUM
eimreiðin
ferfættum. Á hinn bóginn er nábýlið meira og nánara en
margan grunar. Og mér finst síður en svo ástæða til að ilsk-
ast og ónotast, þótt við kunnum að mæta einhverju ókunn-
ugu, óvænt, einstöku sinnum*.
»Ætli við séum ekki guðs börn öll saman, á sinn hátt«,
segir Höski gamli rólega. Æinhverja meiningu hefur hann
með þessu öllu saman, blessaður!« — — —
Það er tekið að rökkva. Ég hef dregið inn færi mitt, Þv'
ég hef ekki orðið var góða stund. En Höski gamli hefur
dorg sína úti. Við erum nú komnir undir Skriðuhlíðina austan-
verða. Einhversstaðar hérna á Svarthylur að vera.
Höski gamli dregur upp færi sitt. Hann hefur heldur ekki
orðið var um hríð.
»Gaman væri að renna sem snöggvast í SvarthyU, segi ég
gætilega.
»Æi, sér er nú hvert gamanið, blessaður vertu! — En þa^
er ekki fyrir það. Ég get svo sem fleygt út í, meðan við
róum hérna fram hjá. En þá verð ég að skifta um króka«-
»Eg tek við árunum, en Höski gamli sezt aftur í. Hann
dregur upp stóra skeið með sex krókum þreföldum og festir
hana vandlega á kastið. Svo sker hann dálitla ljósabeitu úr
kverksiganum á einum urriðanum og festir hana á fremsta
krókinn, spýtir þrisvar á beituna, sitt frá hverri hlið, og fleySir
færinu útbyrðis.
Eg ræ hægt vestur með hlíðinni, sem varpar lönguni
skugga á vatnið. En í vestrinu eru enn þá eldrauð ský-
Blik þeirra speglast í vatninu og endurspeglast, svo að jain'
vel undir hlíðinni er ekki eins dimt og ella myndi hafa verið-
Alt í einu tekur Höski gamli viðbragð og grípur í fmr‘^
með hendinni. Ferjan kippist til og missir alveg skriðinn.
»Botn?« segi ég hissa.
»Botn! Ég held nú ekki. Hér er hyldýpi, og ég var lang|
frá botni. — Og fúadrumbur er þetta heldur ekki, því lifancil
var það nú, þegar það kom á! En ekki veit ég, hvaða kvik-
indi þetta getur verið. Ekki er það urriði eða bleikja ne
annar silungur. — Og annars á ég þó ekki von í Dæla
vatni«.
Nú slakar á færinu, og ég ræ út slakann. En svo stenduf