Eimreiðin - 01.10.1934, Side 110

436
RITSJÁ
EIMREIÐIN
ekki meira. Og stundum eru þau ekki einu sinni það, sbr. kvæðið
„skilnaður", þar sem talað er um „hið svekta fljóð“ og meyna „tára-
blautu". Slíkt og þvílíkt er óhafandi. Jakob Jóh. Smári.
Þorsteinn Jósefsson: TINDAR. Sögur. — Útgef. Ólafur Erlingsson.
Rvík 1934. — Höfund þenna þekki ég ekki, en mér virðist svo, sem
hann muni vera ungur maður, sem vill klífa hugsjónatindana og gerir
miklar kröfur bæði til sjálfs sín og annara. Hitt er annað mál, hvermS
tekst að fullnægja þeim kröfum „í Iífi og 1 jóði“, eins og sagt er, '
þólt hér sé nú reyndar um sögur að ræða, en ekki ljóð. Frásagnargáh*
hefur höf. þó nokkra, og sögurnar mega teljast laglegar, en full-„yfirspentar >
og rómantískar þykir mér þær vera og sálarlíf og atferli sumra person-
anna með nokkrum ólíkindum. En þegar höf. stillist og fær nánara sam-
band við veruleikann og lífið, eins. og það gerist og gengur, mun meS3
vænta nokkurs af honum.
Sögurnar eru sex, og af þeim virðist mér Haust vera bezt. Hún er
um viðkvæman og veiklyndan mann, sem harka líísins rekur út í dauð-
ann. Þó að maðurinn sé auðsjáanlega sjúklingur (að upplagi eða fVr|r
hörku móður sinnar) og atferli hans ekki heilbrigðum manni líkt, er yf|r
sögunni um hann all-mikill veruleikablær. Jakob Jóh. Smari.
C. C. Hornung: ÆVISAOA IÐNAÐARMANNS, rituð af honum
sjálfum. íslenzkað hefur Sigurður Skúlason. Rvík 1934. (Útgef. I011
Halldórsson, húsgagnameistari). — Það eru til margskonar ævisögur, a
allskonar mönnum, af ýmsum stéttum, en það er sjaldgæft að sjá *vl'
sögu iðnaðarmanns, og einkanlega ritaða af honum sjálfum. Iðnaðarmem'
hafa löngum öðru að sinna, starf þeirra útheimtir venjulega að þeir
séu óskiftir við það meðan starfsþrekið endist, og mega þeir því h*1
gefa sig við öðru. Þó er æfi þeirra oft ekki síður merkileg en margra
þeirra, er sögur eru ritaðar af. Barátta þeirra, viðfangsefni og sigrar
hafa kostað svo mikið af sjálfsafneitun, þreki og festu, að það er bsöj
aðdáunarvert og lærdómsríkt. — Með fullri virðingu fyrir „faglaerðum
rithöfundum má þó benda á þá staðreynd, að iðnaðarmaðurinn á hæS
ara með að verða rithöfundur en rithöfundurinn iðnaðarmaður. Bók sU’
sem hér um ræðir, færir einmitt áþreifanlegar sannanir fyrir því, sel"
sagt er hér að ofan.
Þetta er góð bók í beztu merkingu þess orðs. Hún Iýsir barál|u
ungs manns til þess að ná því, sem hann hefur sett sér að marki. BarU
að aldri verður hann að hefja baráttuna fyrir lífinu og er settur til a^
stunda þá iðn, er faðir hans hefur stundað, en hugur hans stefnir a
öðru og með óbifanlegri þrautseigju kemst hann það. Sama óbifa"^3
þrautseigjan er einkenni hans alla tíð, unz starfskraftarnir fara að þverra
fyrir of mikla áreynslu og hann verður að taka sér hvíld, enda hefl,r
hann þá afkastað miklu. En æfisagan segir ekki að eins frá þessu e,nl1;
heldur segir höf. einnig frá einkamálum sínum með svo hrífandi látleys