Eimreiðin - 01.10.1934, Síða 111

EIMREIÐIN
RITSJÁ
437
maður dáist jafnvel ekki síður að Hornung sem rilhöfundi en sem
'ðnaðarmanni og hljóðfærasmið. Maður les ekki ástasögur með meiri
áfergju en suma kaflana í þessari bók. Hún er líka samin eins og bækur
eiSa að vera samdar, þ. e. höf. semur hana ekki fyrir fjöldann, heldur
að eins fyrir nánustu æftingja sína, og er hún fyrst prentuð sem handrit
handa þeim, að höf. lifandi 1868. Við sína nánustu er hann einlægur og
hreinskilinn, en sennilega hefði hann ekki verið það eins, ef hann hefði
verið að skrifa fyrir fjöldann. Löngu eftir lát höf. er hún svo gefin út
a ný fyrir almenning.
Þessa íslenzku útgáfu hefur íslenzkur iðnaðarmaður kostað, er sýnir
bæði skilning hans á og skyldleika við höf. Þýðingin er yfirleitt ágæt
°9 útgáfan hin vandaðasta. Á. Á.
FJÓLA I. Safn af lögum eftir ísólf Pálsson. Kostnaðarmaður: Jón
Pálsson — Reykjavík 1934 — Félagsprentsmiðjan.
Höfundur þessara sönglaga er alþjóð kunnur áður af söngvum þeim,
se[n hann hefur samið og þjóðin tekið við hinu mesta ástfóstri —
ÞYrjað þá af lífi og sál í sameiginlegri hrifningu ár eftir ár í heima-
, Usurtl, á söngskemtunum, í skólum, á mannfundum og f útvarp. Nægir
1 þessu sambandi að minna á lag höfundar við ljóð Steingr. Thorsteins-
sonar: „I birkilaut hvíldi ég bakkanum á“, og einnig Iagið við alda-
m°takvæði Hannesar Hafsteins: „Drottinn, sem veittir frægð og heill
t'l forna".
Þau lög höf., sem kunn eru almenningi, eru að sönnu ekki ýkja mörg,
en _þau hafa fundið sérlega góðan hljómgrunn í sál þjóðarinnar.
J Fjólu eru alls 34 lög. Nokkur þeirra eru alþekt áður, en flest
Pe>rra birtast þarna í fyrsta sinn.
Þessi lög bera með sér sama yfirlætisleysið, sama alþýðlega blæinn
°9 sömu þýðu hljómana og einfaldleikann í túlkun söngþanka höf., eins
°2 fyrri lög hans — vinir allra söngelskra íslendinga.
j. Þetta eru ekki stórbrotin tónverk eða flókin. Sýnilega er heldur ekki
t>ess ætlast. Þau drepa á dyr hjá fjöldanum, og illa er ég þá svikinn,
þeim verður ekki tekið þar tveim höndum og fegins hugar.
Þau eru hvers manns meðfæri, sem nokkuð gefur fleytt sér í sönglist,
ar|naðhvort raulað eða leikið á hljóðfæri. — Raddsetning söngva þess-
<,ra er einkum miðuð við það að leika þau á harmóníum, fyrir einsöng
með undirleik ellegar fyrir „kvartett", fersöng (ósamkynja raddir).
þ tlver söngvinn maður, sem lögum þessum kynnist, hlýtur að finna í
m eitthvað við sitt hæfi, eitthvað, sem vekur hjá honum gleði og
. ^tar h°num um hjarlarætur, eitthvað, sem fellur í klið við hans instu
ma’ ^e9rar líf hans og tilveru.
hin -nSUm 9etur dulist, að höfundur þessara Iaga á meira í eðli sínu af
tæk * me*^æ<Jctu auðlegð sönglistarinnar heldur en í Iærðum íþróttum,
vegn' °s töfrabrögðum alhliða og þrautskólaðs tónlistamanns. — Þess
a er það e. t. v. fyrst og fremst, að það er einhver ramm-íslenzkur