Eimreiðin - 01.01.1935, Page 30
18
ARNHKIDUR
EIM HEIDIN'
;ið úthöl'in, lornkunningjar minir, kalla mig til sín úr fjarska
skipandi röddu, ölvuð af skríðandi bylgjuhreyfingu hinnar ei-
lífu undiröldu.
Margir mundu setja höf þessi i samband við takmörk hins
byggilega heims. Finis terrae: endimörk menningarinnar á
jörðunni. En ég gleðst i hjarta mínu, því að ég veit, að hand-
an við auðnir úthafanna, sem ég virði fyrir mér í leiðslu, hefst
œfintýrið einatt á nýjan leik. Hin gamla, ólæknandi und hefur
opnast að nýju. Or henni rennur tápmikið l)lóð, gætt furðu-
lcgum eiginleikum, streymir gegnum hold mitt í óreglubundn-
urn bylgjum. Dagur þessi, sem kemur og fer eins og aðrir
dagar, ber í skauti sér fáheyrð fyrirheit mér til handa. Því
veldur bréf eitt, sem mér barst í hendur rétt í þessu.
Það þurfti ekki meira til en eitt bréf.
Skriftin er stórgerð og klaufaleg, röð af höllum dráttum og
hlykkjóttum strikum. Minningin um sendandann var horfin
eða í þann veginn að hverfa lir huga mér, úr hugum gömlu
skipshafnarinnar og yfir höfuð allra. „Tók út í stórsjó og
slormi norðan við Reykjanes á (>4.° n. br.“. Skýrsla skipstjór-
ans var skýlaus. Hún studdist við framburð sex sjónarvotta,
og meðal þeirra var ég. En hversu ósennilegt sem það kann að