Eimreiðin - 01.01.1935, Blaðsíða 36

24
AHNHKIÐl’H
EIMIIEIÐIX
íina, al'hausuðu þá, slægðu og flöttu svo i'Ijótt, að vart mátti
auga á í'esta. ()g blóðið rann eftir þilfarinu eins og' eftir
rennu í sláturhúsi.
Klabeek óð fiskinn upp fyrir hné og vann af kappi á sin-
uin stað. Vinstri höndin kafaði hvað eftir annað, og jafn-
óðum risti hnifurinn, hratt og ákveðið, mjúkan kviðinn, sein
opnaðist með lágum gný, alt frá sporði og fram að titrandi
tálknopum.
A stjórnhorða var landið horfið i fjarska halc við Faxa-
flóa. En Snæfellsjökull lýsti eins og viti, með ísbrynju sína
mörg þúsund ára gamla. Þetta geysistóra, útkulnaða eldfjail
gekk sem risavaxinn höfði fram i sjóinn, eins og útvörður
eyjunnar. Og sjálf lá hún þarna, nálæg en ósýnileg, slík sem
hún reis úr hafdjúpinu á byltingatímum jarðskorpunnar,
með þrjár þúsundir gjósandi eldfjalla og annað eins af sjóð-
andi hverum, skrýddum hvæsandi gufustrókum; slík sem hún
vall út úr iðrum íshafsins, þegar það ól þetta tröllaukna af-
kvæmi.
Erfiðisvinnan á ,,bönkunum“ stóð sem hæst.
Eg hal'ði vaknað um nóttina vegna hitasvækju í káetunni.
lig reis upp af bekknum, sem ég svaf á, og gekk upp á stjórn-
pall. Klabeek stóð við stýrið, sem haggaðist varla sakir þess
hve togarinn fór hægt. Klukkan var eitl eftir miðnætti.
,,Þú kemur mátulega", sagði hann. „Nú er það einmitt að
byrja . .. “.
Af hljómnum í rödd hans, glampanum i augum hans, varð
inér það samstundis ljóst, að mælir tímans var fullur, að eitt-
hvað einfalt en örlagaþrungið mundi gerast, að „braut“ sú,
sem örlaganornin hal'ði lagt Klabeek, mundi enda hér á þessu
augnabliki, ef til vill fyrir fult og alt, hjá hreyfingarlausu
stýrishjólinu, um horð í þessu skipi, sem plægði sjóinn í næt-
urkyrðinni.
Nóttin var tær og kynlega gagnsæ, þrátt fyrir þokuslæðu í
austri. Með naumindum var unt að greina fölar og deyjandi
stjörnur Vagnsins, og })ó var hin fjórða, Delta, ósýnileg. Alfa.
i Litla Vagninum, Pólstjarnan, sást ekki heldur.