Eimreiðin - 01.01.1935, Blaðsíða 133

E*MBEIBIN
IUTSJÁ
121
°‘láksson skáld, Fossinn horfni, Don Bosco, Öskudagur, Siöaskiftamenn
" ’f°i- Á'öfnin sýna, að hér eru hin fjarskyldustu efni tekin til meðfcrðar,
k l’Jkir mér ]iað ókostur við bókina. Ég ncfni sem dæmi Apolloniu
|, " ‘"Jzkopt' og íþróttir og met; mér finst þær greinar báðar ágætar, en
‘ ' e‘ga hara alls ekki heima i sömu bókinni. Á hitt má líta hvernig þetta
orðið, ]>ar sem ]>að eru fræðsluerindi, sem má ekki taka nema 20—30
"'nútur að flytja. Það er spcgilmynd „liins mikla menniugartækis“, út-
11 Psins, fróðleiksglefsur, sem að litlu haldi koma. En ]iað skiftir jió
J'"klu, hver á heldur, og ég held að fáir beri „glefsurnar“ skemtilegar
ai® til Guðbrandur. Sumum þykir fjölbreytnin ákjósanlegust. Fyrir ]iá
tl ''ókin ágæt, fyrir hina er hún að minsta kosti skemtileg.
Ársœll Árnason.
. SiaurSur Haralz: LASSARÓNAR. Rvik 1934. Aðalhluti bókarinnar heit-
' ’iÁ'okkrir dagar og nætur á Norður-Spáni“ og segir frá auðnuleysingj-
k " e®a ræflum (lassarónum), og hefur höf. sem seytján ára unglingur
"■'iist i flokk þeirra. Hann þykist ]iví geta sagt frá af kunnugleika.
f Helztur kostur við bók ]iessa er sá, að höf. virðist segja hispurslaust
J °K kann sæmilega vel að halda á penna. Ytra útlit hennar er snyrti-
iT* ^nna® Ket eK ekki sagt bókinni til lofs. Þeir, sem eittlivað hafa heyrt
' frásögnum farmanna, eða ]iað sem alment er kallað „skipperhistorier",
*nna l’arna litið af nýju. Hér er sama efnið og er i ]>eim öllum: Drykkju-
j,.apUr> barsmiðar, kvennafar — kvennafar, barsmiðar, drykkjuskapur.
"Kuhetjan l>er jafnan sigur úr býtum, sérstaklega í þvi að leika á lögregl-
J'n‘l °g að vinna ástir kvenna. Ég hef svo sem heyrt sömu söguna að efn-
nU °g höf segir á bls. 36, ]>ar sem hann bjargar stúlku úr klóm ann-
S n'a'ins og öðlast svo óskifta ást liennar fyrir. Þessi frásögn er bara
'n.i ósennilegust. Höf. er orðinn örmagna af liungri og vökum. „Það
Ur ^fir böfuð andskoti litið, sem mér fanst ég geta“. Þá sér liann mann
sl>yrma stúlku, liann tekur sig til og sparkar í manninn „af öllum lifs-
‘k sálarkröftum“. Sparkið kom í rófubeinið, og þurfti maðurinn ekki ann-
. ’ ne,na hvað höf. „trampaði" á honum alt hvað liann gat. Annars hélt
‘l® ‘"fuheinið væri ekki neitt lífs-centrum mannslikamans og að hver
l,y almaSur þyldi spark í ]>að af örmagna ungling. En þessi maður lyfti
orlsi bönd né fæti til varnar. „Lok? liætti ég. Maðurinn skreiddist
l>u
rtU“.
Ojæja.
c ®fllltýrið með stórbóndadótturinni er ]>ó öllu ósennilegra. En það eru
el'k'1 b'ennagull sem þessir menn — i eigin auguin. Og liöf. vantar
st 1 'nálið, þegar til þeirra athafna kemur, þó að hann virðist varla vera
Cj... Ul 1 1‘VÍ annars, eins og reyndar að líkum lætur. „Ég elska þig,
séð“tn’ lneira en aHa jörðina, sem er hnöttótt, og guð, sem ég get ekki
Cn ■ Og enn kvað liann: „Meira en sólina elska ég þig, þvi þú ert fallegri
^ guðs móðir“. Það hefur áreiðanlega staðið meira í sumum, þó þeir
r.f * a® niæla á móðurmáli sinu. Verst fer þó höf. með sig, er hann segist
‘l »druslu“ af skyrtu sinni til þess að þurka svitann af andlitinu og