Eimreiðin - 01.01.1935, Qupperneq 103

Ei-'!REIÐin
MÁTTARVÖLDIN
91
Uf sér, játar ef til vill afbrot
Sltt
’ en afsakar sig með því
'l segja: „Ég fylgdi aðeins
mannlegu eðli“. Þetta er alls
engin afsökun, og það ætti að
j.eia refsivert athæfi að láta
Jarvitund sína nokkurntima
'Gla án verndar meðvitundar-
mnar. Fjarvitund yðar verður
'era undir stöðugri gæzlu
stjórn meðvitundarinnar,
nb það er meðvitundin, sem
^erður að loka úti allar illar
^ngsanir. Þér verðið að muna,
það gagnar ekkert að vera
^le® neinn tepruskap í góð-
oensku. Hún getur verið
^agnslaus, þó hún komi vel
ek-1'- ^eðvitund yðar þarf
. 'k* að hafa fylt fjarvitund-
llj af ásettu ráði með illum
ngsunum, eða þú kant með
1 nni orðum að vera
’ leinn“, eins 0g j)ag er
nndum orðað. En þrátt fyr-
^ það hafa ef til vill alt af
]it;* setjast að i þér fyrir-
hr e^Ul ómenskuhugsanir;
h' *ðsIukendar, auðvirðilegar
a a þaer ef til vill komið og
tal :* . °
niðu •' eU1S °§ flJÓ 1 Jörðu’
» 1 fjarvitund yðar og
^ f ^ar af sér ótal hégóma-,
1 a- og ómenskueinkenni.
ig . .held> að ef þér ekki haf-
^sjaii ^ fjarvitund. yðar,
h-U' I11Uni einhverjir aðrir
a það fyrir yður. Þetta
minnir á það, þegar talað er
um, að fjandinn hafi ætið
eitthvað að hugsa handa þeim,
sem ekki nenna að hugsa
sjálfir. Andleg leti getur ver-
ið hættulegt böl. Vér vorkenn-
um þeim oft, sem eru orðnir
hálfgerðir eða algerðir aum-
ingjar vegna leti, í stað þess
að hrista þá duglega og vekja
þá til meðvitundar um ábyrgð
þá, sem á þeim hvílir. Hið
sama á ætíð við um óttann.
Enginn skyldi ala með sér
ótta. Menn skyldu varast
hann, en ekki veita honum
byr. Hann magnar vanlíðan,
en veldur aldrei fróun. Því
þó að vér skoðum hann nei-
kvæðs eðlis, þá verður hann í
raun og veru jákvæðs eðlis,
ef hann fær að dafna, því
hann skapar sér gervi í sjálfs
sín líkingu. Óttinn er eins
hættulegur og sjúkdómar, og
gegn honum verður að berjast
af allri orku.
Ég set hér fáein dæmi um
verkun óttans á hug og hjarta.
Með þeim vil ég sanna yður,
að það sem þér óttist, mun
fyr eða síðar taka á sig gervi
eða skapast í yðar eigin lífi.
Þér munuð þá ef til vill læra
að meta þann sannleika, að
óttinn er ekki aðgerðarlaus,
heldur skapandi afl.
Ég þekki konu, sem óttað-