Eimreiðin - 01.07.1935, Síða 110

358
RADDIR
isimreiðiN
um sjálf. Það hefur sömu skapeinkenni i hlíðu og stríðu. Ef til vill stafar
Jiessi ólga hafsins frá þeim rótum, að lifið er svik við dauðann. Dauð-
inn er lífið. Lifið er ráðgáta. Það er dauðinn ekki. Hann er sjálfum sér
samkvæmur, sannur og viss. Og það er dauðinn, sem ávalt sigrar. AR
leitar upprunans. Hver daggardropi, smálækur, uppsprettulind, elfa. AR
á upptök sín i hafinu og streymir þangað aftur. Vér sjáum lækinn °g
heyrum hann hoppa og lijala á leið sinni til hafsins. En það þarf skygnt
auga til að sjá hann stíga upp frá hafinu. Þannig er því farið með all®
upprisu. Himneska sól! Himneska, jarðneska haf! í gærkvöldi um sóÞ
setursbil féll eitt tár á kaldan steininn. Hann liafði verið skuggamegi11
við lífsins tré. Tárið var kristaltært. Og það var salt eins og hafið. Þa'ó
var ódeilanlegur hluti af hafinu mikla. Þetta tár var þrungið af sælu,
sorg og kvöl. Það var tár hins eilífa lífs. Það var tár móðurinnar, sen1
giátið hefur frá sér augun, af því liún var móðir. Síðan eru augu þeSS"
arar göfugu móður geymd á botni hafsins, eins og helgir dómar. Eng11111
getur fundið þau. Ekki guð árstíðanna, sonur hennar. Enginn nema móð'
irin sjálf. Þótt hún sé blind, finnur hún þau á hotni útliafsins, svo cl
kærleiki hennar mikill, af því hún er móðir guðs. Þetta veit guð, því sil
guð, sem enga móður á, er enginn guð. Guðsmóðir er blind. En i ljósi k®1'
leikans finnur hún augu sín, eftir að liafa grátið þeim til hafsins. 0$
sonur hennar, guð sannleikans og réttlætisins, færir henni þau að nJ'J11
og tekur ]iau tii sín í himininn, svo þau megi ljóma til eilífðar, eins og
gimsteinar i kórónu lífsins. — í morgun, við sólarupprás, geislaði l>etta
tár skærar en nokkur demant. Sólin glitraði og speglaðist í því, og geistíl’
hennar endurskinu með öllum regnbogans litum. Svo hvarf tárið. Ang11
móðurinnar kölluðu það til sin í djúp hafsins. Og guð kærleikans ga'
því eilíft líf. —
Enginn menskur maður getur lýst hafinu. Ef til vill skortir ekki vlt'
Ekki sál. Ekki útsæi. Ekki vísindalega þekkingu. Þetta er alt gott og fi1^’
það sem það nær. Fremur mun skorta innsæi einfeldninnar, litillæti snl
arinnai’, auðmýkt lijartans, kærleika og miskunn hins sanna, góða gu^s’
Vér þörfnumst svo mikils kærleika og miskunnar. Engin dýr jarðar f®Sas
og deyja jafn-nakin, umkomulaus og ósjálfbjarga eins og mennirnllá
Þess vegna verður maðurinn fyrst að skilja einfeldnina, svo hann !íet
orðið vitur. í allri sinni einfeldni kemst maðurinn næst því háleltíl
í allri sinni smæð kemst hann næst þvi stærsta.
Jochum M. Eggertsso' >
Reykjavík.