Eimreiðin - 01.04.1936, Síða 46

150
BARDAGINN Á BJARNARNÚPI
EIMREIÐIN
IV.
Þegar þeir komu upp á núpinn, sagði Hervarður, að þel1
skyldu hvílast. Sellust þeir þá niður, og varð stundarþögn-
Þá mælti Hervarður:
— Svo hafa sköp skii't meyjarmálunum, að ég lief fulltn'S1
föðurins, en þú átt hug meyjarinnar. Mun hún eigi annal'
þýðast, meðan þú erl á lííi. Vil ég því bjóða þér hólmgöng11
hér á núp þessum, og liljóti sá mey, er lifandi keinst m
þeim leik.
Vébjörn svaraði:
— Því mælir þú svo hraustlega, að ég er bundinn °o
vopnlaus, en þú liefur lirugðið sverð í hendi.
— Leysa mun ég bönd þín og kasta sverði mínu, m®^1
Hervarður. — Aldrei hef ég vegið að manni vopnlausum
og mun eigi gera.
— Það ætla ég, að ég hafi afl meira, ef við tækjuinst fang
brögðum, sagði Vébjörn. — Og hlægja skal það mig, e* 1’^
rennur eigi, en þorir að ganga þannig til móts við niig, ‘
lienda þér fram af björgunum. Skal ég þá nefna fjallsglU1l
þann, er við stöndum á, Hervarðargnúp.
Hervarður mælti:
— Það er trúa mín, að gnúpur sá muni þitt naln 1H'
meðal óborinna ætla, en ekki mitt. Hitt er satt, er þu inseH1
að eigi hef ég aíl við þig, en treysta mun ég giftu niinn1,
Leysti þá Hervarður handfjötra Vébjarnar og 11°}°
sverðinu. .
Gengu þeir nu saman og þreytlu fangið sem aKa" °
Var aðgangur þeirra bæði harður og langur. Vébjoin ^
sýnilega sterkari, en Hervarður mýkri og snarari í bie-'
um. Barst leikur þeirra víða um, og gekk grjót og jörð nn^_
fótum þeirra sem snær væri. Að lokum bar þá lrani a
ina, þar sem gínandi hengiílug var fyrir neðan. j|S.
Sótti Vébjörn nú á sem fastast. Hugðisl hann neyta ‘
munar, liól' Hervarð á lofl og vildi varpa lionum b
björgunum, en svo var ofsi hans mikill, að eigi gaði 1 ^
hvar liann sparn við fólum. Steig hann og framar en
var, því að á samri stundu hnykti Hervarður honuin f
þv
svo fast, að liann féll af fótum. Steyptust þeir í fangbiöe