Eimreiðin - 01.04.1941, Síða 37

eimreiðin
VEGAGERÐARMENN
149
svo að mönnum leið þar enn verr andlega en Hkamlega. Og
enginn hélzt þar við einsamall til lengdar, og tæplega, þótt
fleiri væru.
Þessir reimleikar voru eldri en eyðibýlið, því að síðasti
kotbóndinn hafði ekki haldizt þar við að lokum.
f jaldstæði var ágætt í ofanverðum túnjaðri, og á lækjar-
bakkanum var tilvalinn staður fyrir skúr allstóran, sem not-
aður var til matreiðslu og sameiginlegs borðhalds.
t-g stóð stundarkorn í kvöldkyrrðinni og litaðist um. Og
hugur minn streymdi fullur af áþekkri kennd og er maður
Sengur um tóm íbúðarhús og yfirgefin, þar sem fólk hefur
aður búið langtímum saman. Lifað sorg sína og sælu. Hugsað,
bráð og þjáðst. Stritað og barizt fyrir lífinu og sigrað og
fapað á víxl. Á þessum stöðum hefur sál þeirra fest rætur.
^að er því eigi furða, þótt einhverjar sálrænar minjar ílend-
fst þar.
Þetta veldur óefað þeim sálrænu áhrifum, sem margir verða
fyrir á þess háttar stöðum. —
Uf úr þessum hugleiðingum varð ég skyndilega var óvenju-
fegra áhrifa. Það var eins og allt umhverfið gerbreyttist í einni
svipan fyrir augum mínum og var þó hið sama. Mér væri með
°Hu ókleift að lýsa, í hverju breyting þessi var fólgin. En
hún var þar.
h-g kannaðist allt í einu við mig hérna. Ég hlaut að hafa
°mið hér áður, þótt ég á hinn bóginn væri þess fullviss, að
i koni ekki til nokkurra mála. Ég var ókunnugur í þessum
andsfjórðungi og hafði aldrei komið lengra inn eftir dal
Pessum
selinu.
en vegurinn náði, og stóð því í fyrsta sinn hér í
Ln hvað stoðar það! Ég er kunnugur hérna. Ég veit til
umis, að selið stóð ekki hérna, þar sem eyðibýlið stendur.
a( stóð ofar á túninu. Ég geng þangað og lit eftir. Stendur
eima. Hér örlar á tóftarbrotum og hlaðvarpa fyrir framan.
h ^allgróið um langan aldur.
ö Verð þreyttur. Það grípur inig einkennilegur höfgi. Ég
®lð að leggjast niður í hlaðvarpann, sem enn er heitur eftir
, shinið liðlangan daginn. Það er eins og að leggja höfuðið í
aut ástvinu sinnar. Ilmur af gróandi grasi leikur um andlit