Eimreiðin - 01.04.1941, Síða 43

eimreiðin
VEGAGERÐARMENN
155
æska, þrungin af lífi og þrá. — Þær bylgjur berast víða.
Hylgjur lífsins. — Sumar fiðrildategundir leita saman óra-
leiðir á stuttri sólþrunginni ævi. Leita og finnast. Og manns-
salin eilíf og almáttug sendir hróp sitt óravegu á bylgjum
hins unga blóðs. Án þess að vér vitum af. —
Þá syngja grundirnar allt í einu undir hófataki svanhvíts
gæðings, og kornungur inaður hleypir heim að selinu. Hún
situr enn kyrr og bíður. En hjartað ætlar alveg að sprengja
harm hennar, hvelfdan og' ungan. Hún veit þegar, að þetta er
hann. Hann, sem hún hefur þráð og dreymt um. Hann, sem
á að koma!
Hann er ungur og fríður. Enn þá fegurri en draumarnir
hennar. Hann stekkur af baki og krýpur á kné við hliðina
a henni, tekur báðar hendur undan hökunni og horfir inn í
augun hennar djúpu og bláu. Og hún lokar augum sínum
iyi’ir ofbirtu augna hans.
Svo leggur hún armana um hálsinn á honum og kyssir hann.
Hg hann leggur höfuðið í skaut henni, og þau horfast í augu,
hljóð og sæl, og mæla ekki orð. Hún strýkur hár hans mjúkt
°8 gætilega, og armar hans faðma hana. Dagur lífsins rennur
UPP fyrir þeim í fyrsta sinn. Og allt lífið fær nýjan svip og
uieiningu. _
^ m kvöldið sendi hún selsmalann heim í einhverjum erinda-
kei ðuni. Þá gat hann ekki komið aftur fyrr en snemma inorg-
uninn eftir. _
^ ugi maðurinn l'ór ekki lengra. Hann hal'ði fundið það, sem
ann þi'áði. Og í faðmi hemiar um nóttina varð lífið fullkomn-
uö- Það var ekkert til utan A’ið þau né umhverfis. Ekkert til í
'‘Uuin heiminum nema þau ein og ást þeirra, ung og sterk og
'niarkalaus. Og himinninn hneig niður yfir jörðina og bless-
a< 1 hana. Og í draummjúku Ijósi sumarnæturinnar gerðist
a‘ðsta undur jarðlífsins.
‘l sHgur guðdómurinn nakinn niður á jörðina í hreinni,
sanilegri dýrð og gengur berfættur um grænar grundir silfur-
<0&g'aða sumarnóttina.
Selstúlkan unga sendi selsmalann heim þrjú kvöld í röð.
aðJU/ni Sömlu tók að gruna margt. Og hún gróf það upp,
hezta mannsefnið úr grannsveitinni hefði riðið upp dal-