Eimreiðin - 01.04.1941, Page 45

EIMREIBIN
VEGAGERÐAHMENN
157
af ungri ást og þrungnir af eftir-
væntingu. Að lokuin varð hann að
losa arma hennar af hálsi sér. En
hun kyssti hvíta hestinn á flipann
°g grét:
..Guð hlessi ]iig, Valur, fvrir gæf-
Ulla, sem þú færðir mér! Berðu
hann heilan á húfi heim til sín!“
^ ný sungu grundirnar undir
hóf'aspili hvíta gæðingsins. En nú
'°ui það útfararljóð í eyrum
hennar.
hrammi á leitinu
stöðvaði hann hest-
lnr'> sneri sér við
°S veifaði til henn-
ar- Hún rétti báðar
hendurnar í áttina til hans. — Svo hvarf hann.---------
Seint um kvöldið sat hún niður við hylinn undir litla foss-
'1111,11 °g var að afgisa mjólkurílát, sem nýlega voru komin að
eunan. Hvergi annars staðar var nógu djúpt til þess. Undir
"'Öjum fossinum er hringiða og ofurlítill skessuketill. -—-
I'arna fann stjúpan hana, er hún kom ríðandi að heiman á
Pófablaði á Skjóna gamla. —
..Pylltu vel stóra sáinn, dubban þín,“ sagði stjúpa gamla
rúnaþung. „Aldrei gerirðu nokkurt verk almennilega!“ En
StÓli sarinn stóð lengst frá hakkanum sökum dýpisins.
Selstúlkan unga teygði sig langt út yfir ána og studdi hend-
lnni a súbarminn. Þá setti stjúpa gamla fótinn hart í hana og
spyindi henni út í hylinn. Bleiku andliti skaut upp sem allra
sn°ggvast, en svo tók hringiðan hana og dró hana niður í
s essuketilinn. En stjúpa gamla reið heim aftur til að segja
lrá slysinu:
..Ekki er ein báran stök,“ mælti hún. „Nú verð ég sjálf að
ei‘> í selinu til haustsins." —
^g þar hefur hún verið síðan. —
^ Ei ungi maðurinn frétti tíðindin, slokknaði hans sól lílca.
ailn leit ekki glaðan dag upp frá því. Eirðarlaus ráfaði hann