Eimreiðin - 01.04.1941, Side 46

158
VEGAGERÐARMENN
EIMREIÐIN
bæja og sveita milli og var talinn „undarlegur“. Seinna fór
hann utan, og spurðist ekki til hans síðan. En hann lifði í ein-
veru, einhvers staðar í fjarlægum löndum, i endurminningunni
um þrjá daga og nætur, sem voru meira virði en allt lífið. —
Þetta var það, sem kunnugir gizkuðu sér til. Enginn vissi
neitt með nokkurri vissu. —
Jú. — Ég veit meira. — Allt! — Hvernig? Hvaðan? — Það
er mér dulið. En ég veit það:
Hann fór víða um lönd, og sorgin gekk ætíð við hlið hans.
A nóttunni dreymdi hann um ástmey sína. Og á hverjum
morgni beið sorgin hans, ung og sár, og' tók hann við hönd sér
gegnum lönd og álfur, mánuði og ár. Hún sleppti honum aldrei.
Að lokum kom hann að gömlu afskekktu klaustri í Ardenna-
fjöllum, Frakklandsmegin. Þar settist hann að, og' sorgin settist
hjá honum. En.nú brosti hún við honum. — Og það var bros
ástmeyjar hans.
Mánuðirnir liðu og tengdust saman í ár, og árin mynduðu
tugi, og djúpur friður féll yfir hann, fyllti sál hans og alla
vitund. Hér var hann einn með sál sinni og guði, sem hafði
sameinað hann og ástmey hans í þrjá eilífa augnabliksdaga,
og mvndi sameina þau á ný. Og friðurinn varð að voldugu,
djúpstreymu fljóti, er fyllti alla tilveru hans þungum, róleg-
um nið og rann hægt og hljótt, en markvisst að ósi. Svo að
þótt dagarnir væru langir, var þó vissan ábyggileg. — Og var
ekki þriggja daga himnaríki á jörð vel þess vert að biða og
þrá nokkra áratugi í von og vissu? — Jú, sannlega, sannlega
segi ég þér. Og guði sé lof og dýrð!------
Ég ligg i árhvamminum alvakandi. Andardráttur jarðarinnar
leikur um mig eins og ljúfur blær og yljar öll skilvit mín. —
Ég hef séð allt þetta á örstuttri stund. Endurlifað það í orð-
lausri sælu og sorg. — Hvers vegna á allt þetta svo sterk itök
í mér? Hvers vegna fyllist ég æðsta unaði lífsins og sárustu
sorg? — Get ég endurlifað líf annarra svona sterkt og per-
sónulega? — Hvers vegna man ég allt þetta svona skýrt og
nákvæmlega?
Var ég sjálfur ungi maðurinn á hvíta gæðingnum?
Er það þess vegna, að mér kom allt svo kunnuglega fyrir
sjónir, er ég kom hingað í fyrsta sinn? — Er það þess vegna,