Eimreiðin - 01.04.1941, Qupperneq 122

234
RITSJÁ
EIMREIÐlN'
eins og það er nú á þcssari tann-
veikisöld, minnist höf. ekki neitt.
Hann telur, að iiætiefnaskorti verði
ekki kennt um tannskemmdirnar, en
telur ])ó síðar, að bætiefni sé nauð-
synlegt til verndunar tönnunum.
Hann minnist ekki á sykurneyzlu
sem mögulega tannsjúkdómaorsök
einu orði og hcfur engar getgátur
um, að nokkuð sé athugavert við
það sem orsök tannsjúkdóma, þótt
vitað sé, að þar skortir hæði kalk-
sölt, cins og önnur málmsölt, og öll
bætiefni. Lá það þó næst að bera
saman fæði frumstæðra þjóða og
menningarþjóða, l>egar um tann-
skemmdir er að ræða, en það er
hvergi gert. Höf. getur þess heldur
ekki, að hinar frumstæðu þjóðir, er
hann nefnir, þekktu ekki sykur, en
menningarþjóðamenn éta þyngd
sina af sykri á ári. Ég kalla þetta nú
að sjá ekki skóginn fyrir trjánum.
Jafnvel ólæknisfróðir alþýðumenn
bafa þó rekið augu í þetta.
En lilálegast af öllu er þó, að höf.
ræður fvrst af öllu, þegar til leið-
beininga til verndunar tönnunum
kemur, til notkunar tannbursta,
sem hann liafði áður talið litils eða
einskis virði til slikra hluta, eins
og reynslan liefur lika sýnt. Kaflinn
um heilbrigði tannanna er skemmd-
arbletlur á annars góðri bók, sem
þar að auki er eftir lærðan lækni
og prýðilega ritfæran.
Bls. 143. Nýrun eiga mikinn þátt
i að gæta þess, að blóðið verði
hvorki súrt né um of lútkennt. Hið
síðara er afar fágætt ástand. Al-
mennt er það talið, að fæðan eigi
mestan þátt i þessu. Ef neytt er til
langframa mikils af sýrugæfri fæðu,
er hætt við, að lútarforði blóðsins
verði minni. En þó er ætið hættara
við ýmsum sjúkdómum. Að minnsta
kosti geta nýrun ekki bjargað fra
þeirri sýrugæfni blóðsins, sem verð-
ur við sykursýki.
Merkilegt er, að liöf. hefur sleppt
þvi að minnast á tregar hægðir. G®ti
það þó heyrt til innan ramma þess-
arar hókar. Er þetta litið fágæt-
ari kvilli en tannskemmdirnar. Þar
að auki er liér um þann kvilla a®
ræða, sem leiðir af sér ýmsa aðra
kvilla. Hann er sjúkdómur sjúk-
dómauna og dregur mjög úr lifs'
þrótti manna. Stafar hann eins og
tannskemmdirnar af ólieppilegri og
efnasviftri eða ónáttúrlegri fæðu,
sem menningarþjóðirnar nota svo
mjög.
Trúað gæti cg því, að kaflarnir
um taugalcerfið og innkirtlana
verði torskildir og strembnir til
lestrar alþýðu fólks. Verður ekki
séð, að alþýða manna sé mildu nsó
þótt laldar séu upp 8 tegundir hor-
mona lieiladinguls eða hormona 1
skjaldkirtli og nýrnahettmn og l;yn-
kirtlum. Hitt liefði verið sýnu n*r
að fræða alþýðu um það, að fyrsta
og lielsta skilyrði þess, að þessi og
önnur liffæri starfi rétt og truflana-
laust, sé náttúrleg og lleilnæm
fæða, svo lítið hreytt frá sinu fruni-
lega ástandi sem kostur er á.
Nú stagast allir á bætiefnum eða
vitaminum, bæði læknar og aðrir-
Þegar komið er i ljós, að eitthvert
þeirra vantar i líkamann, þá er grip-
ið til sprautunnar eða vitamíntafla>
eða til hormonasprautanna. En bæði
læknar og aðrir halda áfram að
nota og neyta vitaminsneyddrar
fæðu, bæði sykurs og annars, en
fara svo i lyfjabúðirnar eftir tilbún-
um bætiefnum. Ef dagleg fæða
manna væri náttúrleg og fullnægJ'