Eimreiðin - 01.04.1947, Blaðsíða 28

100
BRIMHLJÓÐ
EIMREIÐXN
Svo var það í fyrravor, að ég egndi fyrir liákarl. Við strákar
ínínir liöfðum verið í uppskipun nóttina áður en lagt var af
slað í veiðiförina; vorum við bæði þreyttir og syfjaðir. Veður
var gott, liiti og blæjalogn. Veiðin gekk treglega; ætlaði ég þvi
að liefja vaðinn og balda lieim, en þá reyndist vaðurinn fastur
í botni. Ég vissi, að liann mundi losna á fallaskiptunum, lagðisl
því við festar og setli einn básetann á vörð, hinir fóru að sofu-
Og við sváfuni fast í vormollunni.
Ég bafði sofið lengi, er mig dreymdi, að gamli bóndinn, vintir
minn, gengi að kojunni minni. Hann sagði ekki orð, en borfði
á mig með miklum alvörusvip. Og af návist lians glaðvaknaði eg
svo skyndilega, að mér sýndist svipur lians leysast upp. Ég var
sannfærður um það, að liætta væri yfirvofandi, rauk því fran'
úr og út á þilfar. Og þá blasti við mér sýn, sem ég gleymi aldrei •
Hrólfur gamli tók málhvíld, dró fram silfurbúnu dósirnar!
stór haugur af tóbaki bvarf af handarbakinu upp í nasir lians.
„Ja — á, maður. Bátinn liafði rekið. Vökumaðurinn svaf. Og
skammt frá ærslaðist brimið við kolsvarta klettadranga. Véb11
var þegar sett í gang. Og þar munaði sannarlega mjóu. Ef til
vill hefðum við bjargazt upp á klettana, en báturinn liefði sjálf'
sagt brotnað.
Þetta er í eina skiptið, sem mig liefur dreymt þennan látni*
vin minn. Ja — á, maður, lífið býr yfir mörgum levndardómuin-
Við erum smáir og vanmáttugir, en ef við kunnum að blusta, þ!l
finnum við alltaf í brimhljóðinu styrk til þess að sigra, hvof1
sem líf eða dauði leynist í næsta öldudal“.
Hrólfur gamli stóð á fætur, Itysjaði upp um sig buxurnaf-
„Ætli kaffið sé ekki tilbúið? Við reynunt að finna stráka-greyin-
Ja — á, maður. Maður befur nú tekið eftir ýmsu“.
Hann gekk fram þilfarið, vaggaði eins og mörgæs, kallaði;
„Strákar . . . strákar. Andskoti eru þið lengi að brasa kaffið, brasa
kaffið. Ja —á, maður. Maður befttr nú reynt sitt af bverju“-
Hann staulaðist með erfiðismunum ofan stigann.
„Þetta er nú meiri djöfuls blíðan. Ja — á, maður“.
I vognunt var létt útfall, sent breyfði Hrönn í dúandi kvik11,
En úti fyrir bamaðist ltafið, liamramt, voldugt og tryllt. Brin1'
bljóðið var þungt og breytilegt, eins og stórbrotin hljómkvið11.